اين نماز ضرر و آسيب را از ميت دور نموده، و نيكي به او محسوب مي شود. از اميرالمؤمنين عليه السلام روايت شده كه رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: «وقتي ميت خود را دفن نموديد و از خاكسپاري اش فارغ شديد، وارث يا خويشاوند يا دوست او در كنار قبر ايستاده و دو ركعت نماز بخواند، در ركعت اول سوره ي فاتحه و معوذتين: سوره ي قل أعوذ برب الفلق، و سوره ي قل أعوذ برب الناس... [1] و در ركعت دوم سوره ي حمد و اگر خواست سوره ي قل هو الله أحد، و سوره ي انا أنزلناه را بخواند، كه اين دو سوره از سوره هاي مهم كه در نمازهاي نافله خوانده مي شوند مي باشند. و بعد ركوع و سجده بجا آورده و در سجده اش بگويد:

«سبحان من تعزز بالقدرة، و قهر عباده بالموت.»

- پاك و منزه است خداوندي كه به قدرت خويش، عزيز و سربلند، و با مرگ بر بندگانش سلطه دارد.

سپس سلام نماز را گفته و رو به قبر نموده و بگويد: اي فلاني پسر فلاني، اين نماز براي تو و يارانت باشد.

در اين صورت حتماً خداوند، عذاب و تنگي و فشار قبر را از او برطرف مي كند، و اگر از پروردگارش بخواهد كه مردان و زنان مؤمن و مسلمان، اعم از زنده و مرده ي آنان را بيامرزد، خداوند دعاي وي را درباره ي آنان مستجاب مي فرمايد.

سپس خداوند متعال به دوست او مي فرمايد: اي فلاني پسر فلاني، چشمت روشن! زيرا خداوند - عزوجل - تو را آمرزيد. و به خود نمازگزار نيز در برابر هر



[ صفحه 164]



حرف، ثواب هزار كار نيك عطا مي شود، و هزار گناه او محو مي گردد. پس وقتي روز قيامت فرارسيد، خداوند متعال يك صف از فرشتگان را برمي انگيزاند كه او را تا در بهشت بدرقه نمايند، و هنگامي كه داخل بهشت شد، هفتاد هزار فرشته به استقبال او مي آيند، كه با هر يك طبقي از نور است كه با دستمالي از استبرق [2] پوشيده شده، و در دست هر كدام كوزه اي از نور است كه در آن آب سلسبيل [3] است. پس وي از آن طبق خورده و از آن آب مي آشامد و خشنودي خداوند بزرگتر است.»

شايد برخي به محض اطلاع از اين نماز بگويند: تاكنون ديده نشده كه كسي بعد از وفات نزد ميت خود اين نماز را نزد او خوانده باشد.

جواب اين است كه اگر سنن و احكام و مستحب اسلام را در نظر آوري، مي بيني كه بيشتر آنها آثارش از بين رفته و انوارش خاموش گرديده است، و اين نماز نيز كه نسبت به انجام آن كوتاهي مي شود، نمونه اي است از امثال آن كه از بين رفته است. و ما در بعضي از تصنيفات خود احاديثي چند پيرامون اين مطلب ذكر كرديم كه اگر حديثي درباره ي عبادتي به مكلف برسد و وي بدان عمل كند، به سعادت آن دست مي يابد، اگر چه به آن صورت كه به او رسيده نباشد [4] ، و اين به خاطر بزرگواري خداوند - جل جلاله - و كرامت رسول خدا صلي الله عليه و آله مي باشد، و ما اين مطلب را به سند خود از محمد بن يعقوب و ابن بابويه نقل نموديم.

هنگامي كه اين امور پايان يافت، هر كس از حاضران كه خواهان نزديكي جستن به خداوندگار روز جزاست، ميت را زيارت مي نمايد.