اينك مي گويم: اگر دعا براي برادران ديني اين همه فضيلت دارد، پس فضيلت دعا براي سلطان و فرمانروايي كه سبب هستي و وجود توست و تو معتقدي كه اگر او نمي بود، خداوند نه تو و نه هيچ كس از مكلفين زمان او و تو را نمي آفريد، و اينكه لطف الهي به وجود او - صلوات الله عليه - سبب تمام اموري است كه تو و ديگران داراي آن هستيد، و وسيله ي تمامي خيراتي است كه بدان نايل مي گردند، چگونه خواهد بود؟

پس مبادا و مبادا تا حدي كه امكان دارد خود و يا احدي از خلايق را در دوست داشتن و دعا نمودن، بر او مقدم كني. و نيز هنگام دعا كردن براي آن مولاي عظيم الشأن حتماً حضور قلبي و زباني داشته باش.

و مبادا گمان كني كه علت ذكر اين مطلب براي آن است كه آن بزرگوار به دعاي تو احتياج دارد. بسيار بسيار دور است، اگر چنين اعتقادي داشته باشي، در اعتقاد دوستي ات بيماري؛ بلكه اين را براي آن گفتم كه حق بزرگ و احسان گرانبار حضرتش را به تو بشناسانم.

و ديگر اينكه: اگر پيش از دعاكردن براي خويش و كساني كه نزد تو گرامي هستند، براي آن بزرگوار دعا نمايي، خداوند - جل جلاله - زودتر درهاي اجابت را به روي تو خواهد گشود؛ زيرا تو - اي بنده، - درهاي قبولي دعا را با قفلهاي جنايتها و گناهانت بسته اي، پس اگر براي اين مولايي كه از ويژگان درگاه خداوند (مالك زندگان و مردگان) مي باشد دعا كني، خداوند به خاطر او زود درهاي اجابت را به



[ صفحه 99]



روي تو مي گشايد، و در نتيجه تو نيز به خاطر چنگ زدن به ريسمان [ولايت] او در دعايي كه براي خود و ديگران مي كني، در زمره ي فضل او داخل شده، و رحمت و كرم و عنايت خداوند - جل جلاله - تو را نيز فرامي گيرد.

و مبادا استاداني را كه از آنها پيروي مي كني، بشماري و بگويي: من هرگز نديده ام كه آنان به آنچه گفتي عمل كنند، و آنها از مولايي كه بدو اشاره نمودي - صلوات الله عليه - غافل، و نسبت به او بي اعتنا هستند.

جواب اينكه: به آنچه كه گفتم عمل كن، كه حق و واضح است، زيرا هر كس نسبت به مولايش بي اعتنا، و از آنچه كه ذكر نمودم غافل باشد، به خدا سوگند كه در اشتباه فضاحت باري قرار دارد.

و نيز حديثي كه جدم ابوجعفر طوسي - رضوان الله عليه - همين مطلبي را كه ذكر نموديم، گوشزد مي كند. وي روايت نموده كه يكي از ائمه عليهم السلام فرمود: در شب بيست و سوم ماه رمضان مكرر - در حال سجده و ايستاده و نشسته و به طور كلي در هر حال كه هستي - و نيز در كل اين ماه و در طول عمرت به هر صورت كه ممكن شد، و هرگاه كه در طول عمرت به يادت آمد، اين دعا را مكرر بخوان. به اين صورت كه بعد از حمد و ستايش خداوند متعال، و صلوات بر پيامبر اكرم حضرت محمد صلي الله عليه و آله بگو:

«أللهم، كن لوليك فلان بن فلان [1] في هذه الساعة و في كل ساعة، ولياً و حافظاً و قائداً و ناصراً و دليلاً و عيناً، حتي تسكنه أرضك طوعاً، و تمتعه فيها طويلاً.»

- خدايا، در اين لحظه و در تمام لحظات، سرپرست و نگاهدار و راهبر و ياري گر و راهنما و ديدبان ولي ات حضرت حجة بن الحسن - كه درودهاي تو بر او و بر پدرانش باد - باش، تا او را به صورتي كه خوشايند اوست [و همه از او فرمانبري مي نمايند] ساكن زمين گردانيده، و مدت زمان طولاني در آن بهره مند سازي.

اينك اهتمام ائمه عليهم السلام را نسبت به دعا براي آن بزرگوار چگونه مي بيني؟ آيا



[ صفحه 100]



مانند تو نسبت به آن مقام شريف كوتاهي مي كنند؟ بنابراين از بسيار دعا كردن براي او - صلوات الله عليه - و براي كساني كه دعا كردن براي آنان در نمازهاي واجب، جايز است، خودداري مكن؛ كه در روايتي آمده كه امام صادق عليه السلام فرمود:

«هر سخني كه در نماز واجب با آن خداوند متعال را مورد خطاب قرار دهي، كلام آدمي و گفتاري كه نماز را باطل كند نيست.»

بنابراين، عذري در ترك اهتمام و همت گماشتن نسبت به اين امر براي تو باقي نمي ماند.



[ صفحه 101]