از جمله فوائد محافظت بر مناجات با پروردگار از راه روايات كه من يافته ام، چندين فائده بزرگ و آرزو كردني است:

1- ملهم شدن به دعا، نشانه ي كوتاهي بلا و گرفتاري است.

چنانكه در روايات آمده كه امام صادق عليه السلام فرمود: آيا مي دانيد كدام بلا طولاني و كداميك كوتاه است؟ راوي مي گويد عرض كرديم: خير. حضرت فرمود: «هرگاه به شما، و يا به يكي از شما، [1] الهام شد كه دعا كند، پس بداند كه آن بلا كوتاه خواهد بود.»



[ صفحه 95]



2- دعا كردن پيش از گرفتاري، حتماً گرفتاري را دفع مي كند، ولي با دعا كردن بعد از بلا گاهي نمي توان به اميد و آرزوي خود رسيد.

چنانكه در روايات آمده كه امام كاظم عليه السلام فرمود: حضرت علي بن الحسين عليهماالسلام پيوسته مي فرمود: «هر كس پيش از نزول بلا پيشدستي نموده و دعا كند، هنگامي كه بلا نازل مي شود دعايش مستجاب مي گردد، ولي هر كس پيشتر دعا نكند، و بعد بلا بر او نازل بشود و آنگاه دعا كند، دعايش مستجاب نمي گردد.»

3- فرشتگان دعاي بنده اي را كه تنها هنگام گرفتاري دعا كند، ولي در حال آسايش و خوشي دعا نمي كند، از رسيدن به مرحله ي اجابت جلوگيري مي كنند.

چنانكه در روايت آمده كه امام صادق عليه السلام فرمود: «هرگاه بنده اي هنگام بلا دعا كند، و در حال آسايش و خوشي دعا نكند، ملائكه جلو صداي او را مي گيرند و مي گويند: اين صداي ناآشنا و غريبي است، [و خطاب به او مي گويند:] پيش از اين كجا بودي؟»

4- پافشاري كردن و اصرار در دعا، كليد نجات و رهايي است

چنانكه در حديث است كه امام صادق عليه السلام مي فرمود: «به خدا سوگند، هيچ بنده ي مؤمني براي حاجتي به درگاه خداوند پافشاري نمي نمايد، مگر اينكه خداوند حاجت او را برآورده مي سازد.»

و نيز در روايت آمده كه امام صادق و امام باقر عليهماالسلام فرمودند: «به خدا سوگند، هيچ بنده ي مؤمني به درگاه خداوند اصرار نمي كند، مگر اينكه خداوند دعاي او را مستجاب مي گرداند.»

صفاتي كه دعا كننده از ديدگاه عقل و نقل بايد داراي آن باشد گذشت [2] ، بنابراين شايسته است كه الحاح و پافشاري در دعا مبتني بر آن اصول باشد.



[ صفحه 96]