يكي از آداب مهم قرائت قرآن «تعظيم» مي باشد. اين ادب به قشر خاصي تعلق نداشته و براي عارف و عامي است. تعظيم، نتايجي نيكو داشته و موجب نورانيت دل و زنده شدن باطن مي شود. تعظيم كه به معناي بزرگداشت مي باشد در صورتي ممكن است كه انسان عظمت و بزرگي قرآن را دريابد. فهم عظمت قرآن اگر چه از عهده ي عقل بشر عادي خارج است؛ اما هر كس به اندازه ي فهمي كه از عظمت قرآن پيدا مي كند بايد آن را بزرگ بدارد.

اما چرا درك عظمت قرآن از عهده ي عقل بشر عادي برنمي آيد؟ پاسخ آن است كه فهم عظمت هر چيز وابسته به فهم حقيقت آن است. حقيقت قرآن قبل از نزول به اين عالم از شئون و حقايق علمي در خداوند است. اين حقيقت براي هيچ كس قابل فهم نيست؛ مگر براي حضرت ختمي مرتبت محمد مصطفي صلي الله عليه و آله و سلم. اولياي



[ صفحه 118]



كامل الهي هم كه به واسطه ي تبعيت از آن حضرت، فاني در ايشان شده و علم لدني را از ايشان به ارث برده اند؛ مانند علي بن ابي طالب عليه السلام نيز اين حقيقت را درك مي كنند. ديگران در صورتي مي توانند حقيقت قرآني را درك كنند كه اين حقيقت از مقام غيب به شهادت تنزل نموده و در قالب واژه هاي اين دنيايي در بيايد.