حضرت صادق عليه السلام مي فرمايد: من أحب أن يعلم أقبلت صلاته أم لم تقبل، فلينظر هل منعته صلاته عن الفحشاء و المنكر؟ فبقدر ما منعته قبلت منه؛ [1] .

هر كس دوست دارد بداند نمازش قبول شده يا نه، ببيند كه آيا نمازش او را از گناه و زشتي باز داشته يا نه؟ پس به هر مقدار كه نمازش او را از گناه باز داشته به همان اندازه نمازش قبول شده است.

فيما أوحي الله إلي داود عليه السلام: لربما صلي العبد فأضرب بها وجهه، و أحجب عني صوته، أتدري من ذلك يا داود؟ ذلك الذي يكثر الالتفات إلي حرم المؤمنين بعين الفسق، و ذلك الذي حدثته نفسه لو ولي أمرا لضرب فيه الأعناق ظلما. يا داوود!... و كم من ركعة طويلة فيها بكاء بخشية قد صلاها صاحبها لا تساوي عندي فتيلا حين نظرت في قلبه و وجدته إن سلم من الصلاة و برزت له امرأة و عرضت عليه



[ صفحه 258]



نفسها أجابها و إن عامله مؤمن خانه؛ [2] .

در آنچه خداوند متعال به داوود عليه السلام وحي كرد [چنين آمده است]: چه بسا كه بنده نماز مي گزارد و آن را به صورتش مي زنم و از شنيدن صدايش، خودداري مي كنم. اي داوود! آيا مي داني كه او چه كسي است؟ آن شخص كسي است كه با چشم ناپاك به حرم مؤمنان فراوان مي نگرد و نيز كسي است كه با خود فكر مي كند كه اگر در جامعه قدرتي پيدا كند گردن افراد را خواهد زد. اي داوود!... چه بسيار ركعت هاي طولاني كه شخص با خشوع و گريه انجام مي دهد اما نزد من به اندازه ي فتيلي [3] نمي ارزد، [چون] وقتي من به قلبش نگاه مي كنم، مي بينم كه اگر بعد از نماز به گناه شهوي و جنسي برخورد كند از انجام آن باكي ندارد و اگر مؤمني با او معامله كند، به او خيانت مي كند.

پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: لو صليتم حتي تكونوا كالأوتار، و صمتم حتي تكونوا كالحنايا لم يقبل الله منكم إلا بورع؛ [4] .

اگر آن قدر نماز بخوانيد كه مانند نخ كمان [تيراندازي] بشويد و آن قدر روزه بگيريد كه مانند كمان خميده شويد، خداوند از شما قبول نخواهد كرد مگر اين كه اهل ورع شويد.

«ورع» داراي دو معناست: يكي ترك محرمات كه بعد تركي تقوا است،



[ صفحه 259]



زيرا تقوا يعني انجام واجبات و ترك محرمات و «ورع» يك معنايش بعد منفي تقواست و معناي ديگر «ورع» ترك شبهات بلكه ترك بعضي از مباحات است. [5] .

پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: من لم تنهه صلاته عن الفحشاء و المنكر لم تزده من الله إلا بعدا؛ [6] .

هر كس نمازش او را از فحشا و منكر باز ندارد، نتيجه اي جز دوري از خداوند نخواهد داشت.



[ صفحه 260]