اين سلام كه نمازگزار بر خود و حاضرين در نماز مي كند اگر به معناي دعا باشد معناي آن ظاهر است و اگر به معناي وعده باشد تلقين به نفس است كه كوچك ترين عملي كه خلاف سلامتي باشد از جانب من سر نمي زند. عقل خود را اسير شهوات و نفس خود را گرفتار اخلاق رذيله و دين خود را به واسطه ي معاصي ضايع نمي كنم، اعضا و جوارح خود را در موردي كه ضرر براي من داشته باشد و مخل سلامتي من باشد به كار نمي برم. و اين وعده را به نمازگزاران و بندگان صالح حق نيز مي دهم كه از جانب من كاري كه موجب رنجش آنان باشد سر نمي زند و مراد از بندگان صالح خدا در مرتبه ي اول، انبيا و اوصيا ثم الأمثل فالأمثل مي باشند. [1] .



[ صفحه 231]