هنگامي كه از شر شيطان به پيشگاه خداوند منان پناه مي بري و مي گويي «اعوذ بالله من الشيطان الرجيم». پس بدان كه او دشمن نيرومند توست كه همواره در كمين توست تا دلت را تصرف كند و از ياد خدا مانع شود، بر تو و بر مناجات خالصانه ات حسد مي ورزد، زيرا تو سجده مي كني و او براي يك سجده از درگاه خداوند مطرود شده، هدف از «استعاذه» صرف گفتن «اعوذ بالله...» نيست، بلكه هدف اصلي ترك راه شيطان و اجتناب از مسائلي است كه مورد علاقه ي شيطان پليد است، نه فقط گفتن «اعوذ بالله...» و ادامه دادن



[ صفحه 210]



راه شيطان و گام برداشتن در خط شيطان.

اگر حيوان درنده و يا دشمن خون خواري، كسي را دنبال مي كند كه او را بگيرد و بكشد، و او مي خواهد به پناهگاهي پناهنده شود، اگر او در وسط بيابان و يا وسط خيابان بايستد و مكرر بگويد من به اين پناهگاه پناهنده مي شوم، آيا چنين گفتاري او را از دست دشمن خون آشام رهايي مي بخشد؟ هرگز نه، بلكه براي رهايي از شر دشمن غدار لازم است خود را به نقطه ي أمن برساند كه دشمن به آن جا دسترسي نداشته باشد.

كسي كه دنبال شهوات مي رود، در مسير شيطان گام بر مي دارد و همواره در تيررس شيطان است، هر چه با زبان بگويد «اعوذ بالله...» او را سودي نمي بخشد، بلكه لازم است اين راه را ترك كند و در راه اطاعت رحمان گام بردارد و خود را به حصن محكم الهي برساند تا از شر شيطان در امان باشد.

يكي از دام هاي ظريف شيطان اين است كه نمازگزار را به فكر آخرت و كارهاي خير وادار مي كند تا از فهم آنچه به زبان مي آورد غافل سازد؛ پس متوجه باش هر چيزي كه تو را از فهميدن مطالبي كه به زبان مي آوري مشغول سازد، وسوسه ي شيطان است؛ زيرا هرگز حركت دادن زبان منظور نيست بلكه درك معاني بلند آن مقصود است. [1] .