هر مقدار از نماز كه داراي حضور قلب باشد پذيرفته مي شود


عن الثمالي قال: رأيت علي بن الحسين عليه السلام يصلي فسقط رداؤه علي أحد منكبيه، فلم يسوه حتي فرغ من صلاته، قال: فسألته عن ذلك فقال: «ويحك بين يدي من كنت؟ إن العبد لا يقبل من صلاته إلا ما أقبل عليه منها بقلبه»، فقلت: - جعلت فداك - هلكنا، فقال: «كلا، إن الله يتم ذلك بالنوافل»؛ [1] .

شخصي به نام ثمالي - از اصحاب حضرت علي بن الحسين (زين العابدين عليه السلام) - مي گويد: حضرت علي بن الحسين عليه السلام را در حالي كه نماز مي خواند مشاهده كردم كه عبايش از يكي از دو شانه اش جدا شده بود و حضرت آن را اصلاح نكردند تا اين كه نمازشان تمام شد از آن حضرت علت بي توجهي به عبا را پرسيدم. حضرت فرمودند: «مي داني در برابر چه كسي قرار داشتم؟ به تحقيق از نماز بنده به اندازه اي كه حضور قلب دارد قبول مي شود» عرض كردم فدايتنان شوم ما هلاك شديم [چون نوعا نمازهايمان بدون حضور قلب است] حضرت فرمودند: «خير، اين چنين نيست خداوند نقايص و كمبود حضور قلب در نمازهاي واجب را با خواندن نمازهاي مستحبي شخص جبران مي كند» [البته اين براي كسي نفع دارد كه حداقل نافله هاي شبانه روز را مي خواند].



[ صفحه 179]



حضرت صادق عليه السلام مي فرمايد: إن العبد لترفع له من صلاته نصفها أو ثلثها أو ربعها أو خمسها، و ما يرفع له إلا ما أقبل عليه منها بقلبه؛ [2] .

به تحقيق نصف نماز بنده يا يك سوم، يا يك چهارم، يا يك پنجم آن بالا برده مي شود، و از نماز بالا برده نمي شود مگر آن مقداري كه داراي حضور قلب بوده است.


پاورقي

[1] بحارالانوار، ج 81، ص 237.

[2] همان، ص 238.


بازگشت