1. حضرت علي عليه السلام مي فرمايد: من لم يأخذ أهبة الصلاة قبل وقتها فما وقرها؛ [1] كسي كه پيش از فرا رسيدن وقت نماز، آماده نشود، آن را بزرگ نشمرده است.

2. حضرت آية الله گلپايگاني قدس سره فرموده اند: از بعضي از روايات استفاده مي شود كه تأخير انداختن وضو تا زماني كه وقت نماز برسد با بزرگ شمردن نماز منافات دارد. [2] .

3. عن الحسن بن علي عليه السلام أنه كان إذا قام إلي الصلاة، لبس أجود ثيابه، فقيل له: يابن رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم لم تلبس أجود ثيابك؟ فقال: «إن الله جميل يحب الجمال، فأتجمل لربي، و هو يقول: (خذوا زينتكم عند كل مسجد) [3] فأحب أن ألبس أجمل ثيابي». [4] .



[ صفحه 172]



از زندگي و سيره ي امام حسن مجتبي عليه السلام نقل شده است كه هرگاه مي خواستند نماز اقامه كنند بهترين لباس هايشان را مي پوشيدند به آن حضرت عرض شد چرا چنين مي كنيد؟ فرمودند: خداوند جميل است و جمال را دوست دارد پس براي رفتن به پيشگاه خداوند بهترين لباس هايم را مي پوشم و خداوند در [قرآن كريم] فرموده است «زينت خود را به هنگام رفتن به مسجد با خود برداريد» روي اين جهت دوست دارم [هنگام راز و نياز با پروردگارم] بهترين لباس هايم را بپوشم.

4. شهيد بزرگوار استاد مطهري قدس سره اهميت فوق العاده اي براي ادب در نماز قائل بودند. همسر ايشان، ادب استاد را در نماز اين گونه بيان مي كند:

ايشان با لباس خانه، نماز نمي خواندند، خصوصا نماز صبح را، ما كه از رختخواب بيرون مي آييم با همان لباس زير نماز صبح را مي خوانيم، اما استاد مطهري به هنگام نماز لباس مي پوشيدند، عمامه به سر مي گذاشتند و خودشان را براي نماز آراسته مي كردند، شايد اين كار بدين سبب بود كه مي خواستند از همان آغاز كه لباس مي پوشيدند، آمادگي روحي پيدا كنند؛ يعني من مي خواهم كاري انجام دهم كه سرسري نيست، اين حالت آمادگي (تهيؤ) قبل از نماز مسلما تأثير روحي به سزايي دارد. [5] .

5. كان لعلي عليه السلام بيت ليس فيه شي ء إلا فراش و سيف و مصحف و كان يصلي فيه. [6] .



[ صفحه 173]



حضرت اميرمؤمنان عليه السلام در منزلشان اتاقي مخصوص نماز داشتند كه در آن جز فرش و شمشير و قرآن چيز ديگري نبود.

6. مستحب است انسان قسمتي از منزلش را مسجد قرار دهد يعني نماز خانه البته احكام مسجد بر آن مترتب نيست. [7] .

7. امام خميني قدس سره بيمار بود، عمل جراحي بر روي ايشان انجام شد و خطر عمل مهار شده بود. همه از نهايت توانايي خود استفاده كرده بودند. شوق و خوشحالي از گذشتن اين مرحله در سيماي همه جاري بود... امام بلافاصله بعد از به هوش آمدن با وجود ضعف شديد عارض شده، وقت نماز را سؤال كرد و اشاره كرد كه يكي از آقايان عمامه اش را ببندد و محاسن ايشان را شانه بزند. همه مبهوت بوديم. خدايا اين چه بنده ي عاشقي است؟ چقدر در حضور خداوند ادب را مراعات مي كند... در بيمارستان، ايام بستري در هر فرصت كه براي غذا دادن به ايشان مي رفتيم توصيه هاي اخلاقي را فراموش نمي كردند. چندين بار به من و همشيره ها مي فرمود: راه آخرت سخت است، گناه نكنيد، ترك گناه آسان تر از عذاب خداست، و مي فرمود: نماز را حتي اگر در پياده رو خيابان باشد اول وقت بخوانيد. [8] .



[ صفحه 177]