پوشيدن لباس براي پوشيده نگهداشتن اندام هايي از بدن است كه بايد از ديد مردم به دور باشد و بهترين لباس ها، لباسي است كه تو را مشغول نسازد، بلكه سبب شكر و ذكر و قرب به خداوند بشود و تو را به عجب و ريا و فخر و مباهات وادار نكند؛ ولي مهم تر پوشانيدن زشتي هاي باطني است كه لباس هاي ظاهري آن را نمي پوشاند و براي خداوند و اوليائش آشكار است و هنگامي كه لباس مي پوشي بدان كه ستار بودن پروردگارت عيوب و گناهت را پوشيده است كه با سلاح توبه در بر طرف كردن آن زشتي ها و با سلاح تلاش براي برطرف كردن رذايل اخلاقي بكوش و با سلاح دعا از خداوند استمداد كن كه تو را در آن دو كار موفق كند و تا بر طرف نشده است رسوايت نسازد. و بكوش كه با يادآوري زشتي هايت موجي از ندامت و شرم و حيا كشور دلت را فراگيرد. و در برابر خداوند جبار همچون بنده اي مجرم و شرمسار كه از كيفر مولايش گريخته و نادم شده و بازگشته و از مولايش اميد عفو و مغفرت دارد بايست.

همواره به عيب هاي خويش مشغول باش و از عيب ديگران تجسس مكن كه تو را سودي نبخشد. بر حذر باش از اين كه عمر گرانمايه خود را كه تنها سرمايه ي توست در تجسس عيوب ديگران تباه سازي، كه زيانبارترين داد و ستدها، صرف سرمايه ي خويش در راه ديگران است. [1] .



[ صفحه 158]