هنگامي كه شارع مقدس به تو فرمان مي دهد كه بايد پوست بدنت را پاك و پاكيزه سازي، حتي جامه هايي كه به تن داري پاك و پاكيزه باشد، بايد از تزكيه ي نفس و تطهير درونت غفلت نكني پس با تمام قدرت تلاش كن كه با توبه و ندامت آثار گناهان را از دلت بزدايي و در آينده هرگز دلت را با آلودگي گناهان آلوده نسازي كه آن جا محل توجه و عنايت حضرت حق است؛ بنابراين ممكن است ظاهرت را با پوشيدن لباس هاي فاخر بيارايي در حالي كه خداوند از پليدي هاي باطنت آگاه است و لباس فاخر آنها را نمي پوشاند؛ پس تلاش كن كه پليدي هاي درون را از خود دور سازي و گرنه روزي خواهد آمد كه باطن ها را خداوند آشكار مي سازد.

مؤمن هنگامي كه براي قضاي حاجت به مستراح مي رود با خود مي انديشد كه پايان جهان ماديات اين است كه انسان چون از آن رهايي مي يابد احساس راحتي مي كند؛ پس اگر در آن بي رغبت باشد و خود را به آن نيالايد، هموراه راحت و سبكبال است. در نتيجه از ثروت حرام مي گريزد آن چنان كه از نجاسات و مباشرت با آنها مي گريزد و چون عاقبت دنيا را خوب بشناسد با داشتن جاه و پست و مقام، دستخوش كبر و نخوت نمي شود و به جاي كبر و فخر فروشي، به سوي تواضع و فروتني مي گرايد و براي به دست آوردن چنين دنياي بد فرجامي به سوي گناه نمي رود. [1] .



[ صفحه 157]