مسأله: اگر يكي از شك هاي صحيح براي انسان پيش آيد نبايد نماز را بشكند و چنانچه نماز را بشكند معصيت كرده است، پس اگر پيش از انجام كاري كه نماز را باطل مي كند مثل رو گرداندن از قبله، نماز را از سر گيرد نماز دومش هم باطل است. و اگر بعد از انجام كاري كه نماز را باطل مي كند، مشغول نماز شود، نماز دومش صحيح است. [1] .

مسأله: اگر يكي از شك هايي كه نماز احتياط براي آنها واجب است در نماز پيش آيد، چنانچه انسان نماز را تمام كند و بدون خواندن نماز احتياط، نماز را از سر بگيرد، معصيت كرده است. پس اگر پيش از انجام كاري كه نماز را



[ صفحه 127]



باطل مي كند نماز را از سر گرفته، نماز دومش هم باطل است و اگر بعد از انجام كاري كه نماز را باطل مي كند، مشغول نماز شده، نماز دومش صحيح است. [2] .

مسأله: وقتي يكي از شك هاي صحيح براي انسان پيش آيد چنان كه گفته شده بايد فكر كند؛ ولي اگر چيزهايي كه به واسطه ي آنها ممكن است يقين يا گمان به يك طرف شك پيدا شود، از بين نمي رود، چنانچه كمي بعد فكر كند اشكال ندارد؛ مثلا اگر در سجده شك كند مي تواند تا بعد از سجده، فكر كردن را تأخير بيندازد. [3] .

مسأله: كسي كه نشسته نماز مي خواند اگر شكي كند كه بايد براي آن يك ركعت نماز احتياط ايستاده يا دو ركعت نشسته بخواند، بايد دو ركعت نشسته به جا آورد. بلكه اگر شكي كند كه بايد براي آن دو ركعت نماز احتياط ايستاده بخواند، بايد دو ركعت نشسته به جا آورد، و در مثل شك دو و سه و چهار، عوض دو ركعت نماز احتياط ايستاده، دو ركعت نشسته بخواند، سپس دو ركعت نشسته به جا آورد و بايد دو ركعت نشسته اي كه بدل از دو ركعت ايستاده است جلو بيندازد و سپس دو ركعت نشسته ديگر را بخواند و احتياط بهتر در تمام اين موارد آن است كه اصل نماز را دوباره بخواند؛ ولي بعضي از فقها يك ركعت نشسته را به جاي يك ركعت ايستاده كافي دانسته اند. [4] .



[ صفحه 128]