ركوع داراي پنج واجب مي باشد:

اول: خم شدن به قصد ركوع به طور متعارف تا حدي كه انگشتان دستش به زانوها برسد و بنابر احتياط مستحب مقداري خم شود كه كف دستش به زانوها برسد؛ بنابراين، اگر كسي خم شود؛ ولي به اين اندازه خم نشود و يا به قصد ركوع خم نشود و يا به طور متعارف ركوع نكند صحيح نيست. [1] .

مسأله: بيشتر فقها و حضرت امام قدس سره فرموده اند: اگر به اندازه ي ركوع خم شود؛ ولي دست ها را به زانو نگذارد اشكال ندارد؛ ولي بعضي از فقها فرموده اند: خلاف احتياط است پس احتياط اين است كه دست ها را به روي زانو بگذارد. [2] .

دوم: ذكر ركوع؛ انسان هر ذكري كه در ركوع بگويد كافي است؛ ولي احتياط واجب آن است كه به قدر سه مرتبه «سبحان الله» يا يك مرتبه «سبحان ربي العظيم و بحمده» كمتر نباشد [و بعضي اين احتياط را مستحب دانسته اند] و مستحب است آن را سه يا پنج و يا هفت مرتبه بلكه بيشتر بگويد و اما در حال ضرورت و ضيق وقت مي توان به گفتن يك «سبحان الله» اكتفا نمود و بعضي فرموده اند: به احتياط واجب در ركوع «سبحان ربي الاعلي و بحمده» نگويد. [3] .

سوم: طمأنينه (آرامش بدن) در موقع گفتن ذكر ركوع در حال اختيار.



[ صفحه 78]



مسأله: در ركوع بايد به مقدار ذكر واجب، بدن آرام باشد و در ذكر مستحب هم اگر آن را به قصد ذكري كه براي ركوع دستور داده اند بگويد، بنابر احتياط واجب، آرام بودن بدن لازم است و بعضي از فقها فرموده اند: در ذكر مستحب آرام بودن بدن بهتر است. [4] .

چهارم: راست ايستادن بعد از ركوع كه اگر بعد از ركوع نايستد و به سجده رود نمازش باطل است. [5] .

پنجم: طمأنينه (آرامش بدن) در حال ايستادن بعد از ركوع كه اگر عمدا ترك كند نمازش باطل است. [6] .