مسأله: موقعي انسان مي تواند مشغول نماز شود، كه يقين كند وقت داخل شده است، يا دو مرد عادل به داخل شدن وقت خبر دهند و اما اعتماد كردن به اطمينان و يا به اذان مؤذن وقت شناس مورد وثوق و يا خبر دادن يك مرد عادل به داخل شدن وقت و يا ظن و گمان قوي به داخل شدن مورد اختلاف است. [1] .



[ صفحه 55]



مسأله: نابينا و كسي كه در زندان است و مانند اينها [مانع شخصي] بعضي از فقها و حضرت امام قدس سره فرموده اند: بنابر احتياط واجب بايد تا يقين به داخل شدن وقت نكنند مشغول نماز نشوند و بعضي ديگر فرموده اند: با گمان قوي مي توانند مشغول نماز شوند ولي اگر انسان به واسطه ي ابر يا غبار و مانند اينها كه براي همه مانع از يقين كردن است، نتواند در اول وقت نماز، به داخل شدن وقت يقين كند، چنانچه گمان داشته باشد كه وقت داخل شده بعضي از فقها و حضرت امام قدس سره فرموده اند: مي تواند مشغول نماز شود و بعضي فرموده اند: مانند صورت قبل است، يعني بايد تأخير بيندازد. [2] .

مسأله: اگر دو مرد عادل به داخل شدن وقت خبر دهند، يا انسان يقين كند كه وقت نماز شده و مشغول نماز شود و در بين نماز بفهمد كه هنوز وقت داخل نشده، نماز او باطل است و هم چنين است اگر بعد از نماز بفهمد كه تمام نماز را پيش از وقت خوانده؛ ولي اگر در بين نماز بفهمد وقت داخل شده، يا بعد از نماز بفهمد كه در بين نماز وقت داخل شده، نماز او صحيح است. [3] .

مسأله: اگر يقين كند وقت داخل شده و مشغول نماز شود و در بين نماز شك كند كه وقت داخل شده يا نه، نماز او باطل است؛ ولي اگر در بين نماز يقين داشته باشد كه وقت داخل شده، و شك كند كه آنچه از نماز خوانده در وقت بوده يا نه، بعضي از فقها و حضرت امام قدس سره فرموده اند: نمازش



[ صفحه 56]



صحيح است و بعضي فرموده اند: نماز را اعاده نمايد. [4] .