نماز اولياي خدا


پيشوايان معصوم، در زندگي و معاشرت و جهاد در راه خدا و عبادت سرمشق مسلمانان هستند.

نماز آنان نيز براي ما الگوست. هرچه انسان خداشناس تر باشد، عبادتش عميق تر و عاشقانه تر و عارفانه تر خواهد بود.

پيامبران و اولياي خدا، به خاطر عشقي كه به پروردگار داشتند، بيش از همه عبادت مي كردند. همواره به ياد خدا بودند، سجده هاي طولاني، ركوع هايي مستمر، نماز شب هايي همراه با گريه و دعاهايي از دل برخاسته داشتند.

دليل آنكه حضرت ابراهيم(ع) به مقام «دوستي خدا»



[ صفحه 53]



رسيد و «خليل الله» شد، سجده هاي طولاني او بود. [1] .

حضرت موسي(ع) پس از هر نماز مستحب، قسمت راست و چپ صورت خود را بر خاك مي نهاد. [2] .

امام كاظم(ع) بعد از هر نماز صبح، سر به سجده مي نهاد و تا پاسي از روز رفته، در حال سجده بود. [3] .

امام سجاد(ع) در سجده به قدري نام خدا را تكرار مي كرد و طول مي داد كه وقتي سربلند مي كرد، بدنش خيس عرق بود. [4] آنحضرت را از آن جهت امام «سجّاد» ناميده اند كه سجده هايي طولاني داشت و آثار سجده در پيشاني و مواضع سجودش آشكار بود. [5] .

حضرت علي(ع) آن قدر ركوع طولاني داشت كه عرق، از ساق پاي مباركش جاري مي شد. [6] پيامبرخدا، شيفته ي نماز بود و چنان دلبسته آن بود كه براي رسيدن وقت نماز، لحظه شماري مي كرد و چون وقتش مي رسيد، چنان بود كه گويا كسي را نمي شناسد و به نماز مي شتافت. [7] .

آن حضرت مي فرمود: خداوند، نور چشم مرا در نماز قرارداده و آن را در نظرم محبوب ساخته است. انسان گرسنه و تشنه وقتي آب و غذا مي خورد سير و سيراب مي شود اما من



[ صفحه 54]



هرگز از نماز سير نمي شوم. [8] .

وقتي آنحضرت نماز مي خواند، جانش بي تاب و هراسناك بود و ازخوف خدا مي لرزيد. [9] .

رسول خدا، بخش عمده اي از شب را به عبادت مي گذراند. اميرالمومنين علي(ع) در نماز، از خود بيخود مي شد، رنگ از چهره اش مي پريد.

پيامبر(ص) فرموده است: من بهشت را براي شما ضمانت مي كنم، به شرط آنكه مرا با سجده هاي طولاني ياري نماييد. [10] .

قرآن كريم سيماي ياران محمد(ص) را چنين معرفي مي كند: تَراهُمْ رُكَّعاً سُجَّداً يَبتَغُونَ فَضلاً مِنَ اللهِ وَ رِضواناً سيماهُم في وُجُوهِهِمْ مِنْ اَثَرِ السُّجُودِ (همراهان پيامبر را مي بيني كه اهل ركوع و سجودند، آن ها رحمت و رضاي خدا را مي طلبند، و اثر سجود بر سيماي شان آشكار است.) [11] .

امام صادق(ع) جز بر خاك مزار امام حسين(ع) سجده نمي كرد و مي فرمود: سجده بر تربت امام حسين(ع) نورانيّتي دارد كه همه ي پرده هاي مانع را پاره مي كند [12] .

روشن است كه سجده بر تربت سيدالشهدا(ع) الهام دهنده ي فداكاري در راه خدا است يعني راه دين و جهاد و شهادت و لذا نمازگزار را با فرهنگ شهادت و مبارزه كه در كربلا تجلي كرد،



[ صفحه 55]



آشنا مي سازد.

درباره نمازِ پيشوايان معصوم و اولياي خدا، نمونه بسيار است كه در اين خلاصه نمي گنجد.

اميد است كه حالات معنوي آن پيشوايان، سرمشق ما قرار گيرد.



[ صفحه 56]




پاورقي

[1] مستدرك الوسائل، ج1 ص329.

[2] قصار الجمل.

[3] قصار الجمل.

[4] بحارالانوار، ج82 ص137.

[5] وسائل الشيعه ج4 ص977.

[6] بحارالانوار، ج 82 ص110.

[7] سنن النبي، ص251.

[8] سنن النبي، ص269.

[9] سنن النبي، ص269.

[10] مستدرك الوسايل، ج1 ص329.

[11] سوره فتح، آيه 29.

[12] بحار الانوار، ج103 ص135.


بازگشت