آفريدگارا، تو را سپاس كه ما را هدايت كردي و عقلمان دادي.

پروردگارا براي راهنمايي مان به «صراط مستقيم»، انبيا و حجّت هاي خودت را مبعوث كردي.

نعمت هاي مادي و معنوي، كوچك و بزرگ، آشكار و نهان را به وفور و سرشاري، برايمان مهيّا ساختي.

ركوع ما در برابر تو، نشان خضوع و تواضع ماست.

ما در مقابل هيچ قدرت و ابر قدرتي خم نمي شويم و سر تسليم فرود نمي آوريم و قامت راست خود را نمي شكنيم، ولي در برابر تو، كه كمال بي پايان و قدرت بي انتهايي، تعظيم مي كنيم، گردن خم مي كنيم،به خاك مي افتيم، سجود مي كنيم، پيشاني بر زمين مي گذاريم، تسبيح گوي توييم، زبان به ستايش تو مي گشاييم: «سبحان ربي العظيم و بحمده... الله اكبر»

خدايا،تويي كه مي تواني گناهانمان را ببخشي. اگر تو عفو نكني، فرداي قيامت، گرفتاريم. اگر تو هدايت نكني، به



[ صفحه 47]



بيراهه ها مي افتيم. اگر تو دست مان را نگيري، اسير دست شيطان و هواي نفس مي شويم. اگر تو، توفيق عبادت و اطاعت و بندگي نبخشي، از تو دور مي شويم و دوري از تو دوري از حقيقت و پاكي است. آنان كه از حق و پاكي و راستي دورند، به دوزخ مي روند.

خدايا... تو بخشنده ي خطاهايي، [در قنوت مان] از تو معذرت ميخواهيم و مغفرت مي طلبيم و رحمت مي جويم.

تو همه ي گناهان را مي بخشي، مأيوس شدن از رحمت تو گناه است. [1] .

تو آنچنان رحيم و مهرباني كه بدي هاي مان را هم به حسنات تبديل مي كني. [2] .

رحمتي كن تا در دام گناه گرفتار نشويم و دانه ي هوس فريب مان ندهد و اسير و محبوس قفس مادّيات و شهوات نشويم.تنها بنده ي توييم و دست نياز و حاجت، فقط به سوي تو دراز مي كنيم: «اياك نعبد و اياك نستعين».

ما چه مي خواهيم كه تو نداري؟ ما چه نيازي داشته ايم كه نداده اي؟

كدام دام و خطر و ضرر بوده كه ما را از آن برحذر نداشته اي؟ كدام نيكي و سعادت و رستگاري است كه ما را به آن دعوت نكرده اي؟



[ صفحه 48]



اي كانون همه ي خوبي ها! اي سرچشمه ي همه ي پاكي ها! توفيق مان ده تا بنده شايسته اي براي تو كه خدايي بي همتا و شايسته هستي باشيم و از راه وسوسه ها و گناهان، كه در واقع، بيراهه است، دور كنيم.

خدايا... وقتي در برابرت به خاك مي افتيم، يعني ما از خاكيم و خاك خواهيم شد و چون سر از سجده برمي داريم، يعني پس از مرگ دوباره برمي خيزيم، تا حساب اعمالمان را پس بدهيم.

سجود، روح فروتني و عبوديت را در ما زنده مي كند.

حالتي است معنوي كه تو بيش از هر حالتي آن را مي پسندي.

دوست داري كه بندگان خطاكاري چون ما، چهره بر خاك بگذاريم و تو را صدا بزنيم و «يارب، يارب» بگوييم تا تو جوابمان بدهي، تا بر ما ببخشايي.

دوست داري تا بندگان خالصت تو را بخوانند تا از «يارب يارب» آنان، به فرشتگان بگويي و آنان را به خدمت اوليائت بگماري.

تشهّد ما، شهادت به يگانگي خدا و رسالت پيامبر(ص) است. سلام ما، درود به رسول خدا و پاكان و صالحان و فرشتگان و همه ي مؤمنان است.

خدايا... اي خداي رحيم، نمازمان را قبول بفرما و ما را بنده اي قرار بده كه حق تو را بشناسيم و در اطاعت فرمانت بكوشيم.



[ صفحه 49]