اينك، نمازمان را شروع مي كنيم. با نام و ياد خدا و تكبير او.

پس از نيّت، با گفتن «الله اكبر»، وارد نماز مي شويم و هرچه را جز خداي بزرگ، از دل بيرون مي كنيم، به چيزي جز پروردگار، توجّه نمي كنيم و جز به عظمت و كبريا و قدرت و رحمتِ او نمي انديشيم. چرا كه او «اكبر» است، بزرگ تر است!

بزرگ تر از هرچيز و از هركس و برتر از آنكه قابل توصيف باشد، بزرگ تر از هرچه كه بگوييم و بستانيم و بشناسيم و بشناسانيم.

قدرتش، برترين قدرت هاست.

ذاتش، جاودانه است. لطفش، بي كرانه است. نعمت هايش، بي شمار است.



[ صفحه 41]



علمش، نامحدود است. بي همتاست، بي شريك است، بي زوال است، بي نياز است.

«الله اكبر» يعني هيچ قدرتي را در مقابل قدرت او به رسميت نمي شناسيم، جز از او نمي ترسيم، جز او را اطاعت نمي كنيم، جز به او دل نمي سپاريم، جز عشق او را در دل نداريم، جز در پيشگاه او اظهار بندگي نمي كنيم، جز با نام او آغاز نمي كنيم، چرا كه او برتر و بزرگ تر از هرچيز است.

هيچ عبارتي، عظمت او را نمي رساند، و هيچ كلامي، در خور مقام والا و با عظمت او نيست.

-... الله اكبر!

هرچه عظمت خدا را بيشتر احساس و باور كنيم، جز او در نظرمان كوچك و ناچيز مي شود. آنگونه كه هرچه به آسمان بالاتر رويم، خانه هاي روي زمين در نظرمان كوچك جلوه مي كند. كسي كه در «تكبير»، عظمت خدا را باور كرد و بر زبان آورد، ديگر غير خدا را بزرگ نمي بيند.

تكبير، شروع نماز است و خاتمه آن.

پيش از هر ركوع و سجود، در هرجاي نماز، حتي پس از سلام نماز نيز اين شعار را بر زبان مي آوريم. آنكه در تكبيرش، لذّت و شيريني عبادت را احساس كند، بايد بداند كه نمازش مورد قبول واقع شده است.

هنگام گفتن «الله اكبر»، و بلند كردن دست تا گوش، بايد رو به خدا كرد و پشت به هرچيز ديگر و اين حالت را در سراسر نماز، در خود زنده نگه داشت.



[ صفحه 42]



چه دروغ آشكاري است، اينكه انسان در زبان «الله اكبر» بگويد، ولي در زندگيش و در دلش، و در واقعيت، چيزهاي ديگري مهم تر و بزرگ تر باشد، همچون دنيا، ثروت، شهرت، مقام، رياست، پس انداز، شكم، شهوت، دوست، خويشاوند، خانه، موتور و ماشين و...

آنكه «الله اكبر» مي گويد، بايد بر آن باشد تا هر چيز ديگر را جز خدا، كوچك بشمارد و حاضر باشد كه ماسواي خدا را فداي خدا كند، حتي جانش را!

راستي كه «الله اكبر»، سخن بزرگ و كلام ژرف و عميقي است كه رسول خدا(ص) درباره آن فرموده است:

«اَللهُ اَكبَرُ، فَهِيَ كَلِمَةٌ لَيسَ اَعلاها كَلامٌ وَ اَحبُّها اِلَي اللهِ...» [1] (الله اكبر، كلمه اي است كه برتر از آن و محبوب تر از آن نزد خداوند، كلامي نيست!)



[ صفحه 43]