پيش از نماز بايد «طهارت» داشت و پاك بود. هم بدن را از آلودگي ها بايد پاك ساخت و هم به نحوي كه در كتاب هاي احكام بيان شده، وضو گرفت يا تيمّم كرد يا غسل نمود.وضو، اذن ورود به نماز و كسب زمينه روحي براي پرداختن به اين عبادت



[ صفحه 29]



است و بدون آن، نماز باطل است. [1] .

وضو جزء ايمان است. نورانيت دل و توجه معنوي مي آورد و به فرموده امام رضا(ع) آنكه در مقابل پروردگار به عبادت مي ايستد، بايد از آلودگيها پاك باشد. از سستي و بي حالي و كسل بودن دور باشد و با وضو، دل را براي ايستادن در مقابل خداي توانا پاك و آماده سازد. [2] .

با وضو بودن در هر حال، خوب است. حتي خوابيدن با وضو، ثواب عبادت شبانه دارد. براي بسياري از كارهاي عبادي نيز مانند دعا، زيارت، قرائت قرآن، مطالعه و... دستور داده اند كه وضو داشته باشيم و نيز بدون وضو به آيات قرآن و نام خدا و پيامبر و امامان دست نزنيم.

البته غير از پاكي ظاهري لباس و بدن و داشتن وضو، دل هم بايد از نفاق و حسد و كينه پاك باشد و اندام و اعضاء هم از جرائم و گناهان دور باشد.

راستي!... اگر لباس و بدن پاك باشد ولي روح شخص ناپاك بماند،اين نوعي نفاق نيست؟ پس بايد هم در طهارت جسمي و ظاهري، و هم در پاكي دروني و قلبي كوشيد تا حضور در برابر «الله»، با ادب كامل همراه باشد.

براي كساني كه «جنب» شده باشند،«غسل» واجب است و تمام بدن بايد به صورت خاصّي شسته شود. اما در صورت



[ صفحه 30]



نبودن آب،يا ضرر داشتن آن، يا نداشتن فرصت براي وضو و غسل بايد «تيمّم» كرد. [3] .

نمازگزار،بايد بدن خود را بپوشاند.(در زنان، تمام بدن، غير از صورت و دست ها و پاها تا مچ و در مردان، عورتين)

بهتر است كه انسان لباسي تميز و سفيد و معطّر براي نماز انتخاب كند، چرا كه به ديدار خدا مي رود. از اين رو شرط ادب، استفاده از بهترين لباس هاست.

لباس و مكان انسان بايد «مباح» باشد، نه غصبي و نه از مال مردم. نمازگزار، بايد قبله را بشناسد و وقت نماز را بداند.رو به كعبه و قبله مسلمين بايستد و آماده ي نماز شود.

گرچه خدا در همه جا هست و همه جا ناظر ماست،امّا رو كردن به كعبه ي مقدس و حرم الهي، يادآور توحيد ابراهيمي و سنت هاي يكتاپرستانه و خلوص آن پدر و پسري است كه كعبه را بنا نهادند.

قبله، جهت گيري توحيدي مسلمانان را نشان مي دهد. نه تنها در نماز، بلكه در دعا، قرباني كردن، سر بريدن، نشستن، خوردن و خوابيدن، دفن كردن مردگان و...

اين درسي است كه توجه ما را در سراسر زندگي به خانه ي خدا، خانه ي محبوب و سرور و مولايمان معطوف مي كند و ميان صفوف مسلمانان، وحدت و نظم عمومي پديد مي آورد.



[ صفحه 31]