مراعات حقوق ديگران


نماز، عبادتي است كه بايد انسان را به خدا نزديك كند. اگر



[ صفحه 21]



نمازگزار، با حركات خود از خدا و رضاي او دور شود، نماز چگونه مي تواند وسيله قرب او به خدا شود:

آنكه بدهكار است و مال مردم را نمي دهد.

آنكه بايد خمس و زكات بپردازد ولي خودداري مي كند.

آنكه غيبت مسلماني را مي كند يا تهمت مي زند.

آنكه رابطه ي برادري را با يك مسلمان قطع مي كند.

آنكه در دل، براي ديگران، نيّت بد دارد و دشمني آنها را در دل پنهان مي كند.

آنكه با ديگران، با اهل خانه، با پدر و مادر، بداخلاقي و بدرفتاري مي كند و مايه ي آزار و رنجش آنان مي شود...

اين همه كارهايي است كه به نحوي، سبب تضييع حقوق ديگران و مايه ي دور شدن از خدا مي شود. كسي كه اينگونه رفتار كند نمي تواند انتظار قبولي نمازش را از طرف خداوند داشته باشد.

نمازگزار بايد هم از راه نماز پيوند خود را با خدا مستحكم و استوار كند، و هم رابطه دوستي و صميميّت و برادري خود را با مؤمنان و همنوعان نگسلد و حقوق شان را رعايت كند و به كسي ظلم نكند.

در حديث، از رسول خدا(ص) نقل شده است: مردي كه همسرش را بيازارد، يا زني كه شوهرش را اذيت كند، خداوند نماز و كارهاي نيك و حسنات آنان را قبول نمي كند [1] .



[ صفحه 22]



و امام صادق(ع) فرموده است:

هركس به پدر و مادر خود، از روي خشم و عصبانيّت نگاه كند خداوند نماز او را نمي پذيرد، حتي اگر اين پدر و مادر در حقش ناروا كرده باشند. [2] .

از كجا مي توان فهميد كه نمازهاي ما مقبول يا مردود درگاه خداوند است؟ در اين باره حديث جالبي از امام صادق(ع) نقل شده است:

«مَن اَحَبَّ اَنْ يَعلَمَ اَقُبِلَتْ صَلاتُهُ اَمْ لَمْ تُقْبَلْ فَلْيَنْظُرْ هَلْ مَنَعَتْهُ صَلاتُهُ عَنِ الفَحشاءِ وَالمُنكَرِ؟ فَبِقَدرِ ما مَنَعَتْهُ قُبِلَتْ مِنُهُ» [3] .

(كسي كه دوست دارد بداند آيا نمازش قبول شده يا نه، پس بنگرد كه آيا آن نماز او را از گناهان و زشتي ها باز داشته است يا نه؟ هر مقدار كه نمازش او را از بدي ها دور كرده باشد همان مقدار هم پذيرفته شده است!)

بياييد سعي كنيم نمازمان، مكتب تربيت و سازندگي باشد و همانگونه كه در نماز مي گوييم، خود را بنده خدا بدانيم و شرط بندگي را كه «اطاعت از خدا» و «ترك گناه» است رعايت كنيم.

در اينصورت است كه از نماز، لذّت خواهيم برد. سخن گفتن و مناجات با خدا برايمان شيرين خواهد بود و از نماز خواندن، سير وخسته نخواهيم شد.



[ صفحه 23]



خدايا! لذّت و شيريني عبادت خود را به ما بچشان، و نمازهاي ما را پذيرفته ي درگاه خويش بگردان!

براي يك مسلمان، هيچ لذتي بالاتر از اين نيست كه خود را مجري امر خدا ببيند و در انجام عبادت و نماز و ساير تكاليف، بگويد:

خدايا!... چون تو فرمودي، اطاعت كردم. چون تو خواستي، به جا آوردم چون تو وظيفه مقرّر كردي، بي چون و چرا تسليم شدم. اين است مسلماني... تسليم شدن در برابر دستور خدا و تكليف الهي.



[ صفحه 24]




پاورقي

[1] وسائل الشيعه، ج14 ص116.

[2] اصول كافي، ج2 ص 349.

[3] بحار الانوار، ج82 ص198.


بازگشت