كارهاي عبادي را خداوند از كسي مي پذيرد كه نسبت به خدا و پيامبر و پيشوايان معصوم، حالت پذيرش، اطاعت، مودّت و محبت داشته باشد و آنان را پيشواي خود بشناسد و فرمانبردار آنان باشد. عبادت بي ولايت هم پذيرفته نيست.

امام صادق(ع) فرموده است:

«... مَنْ لَم يَتَولَّنا لَم يَرفَعِ اللهَ لَهُ عَمَلاً» [1] (هركس ولايت



[ صفحه 20]



ما را نداشته باشد و رهبري ما را نپذيرد، خداوند هيچ كاري را از او، بالا نمي برد و نمي پذيرد.) روشن است كه دينداري دور از اهل بيت، و عبادت هاي بي اعتقاد به رهبري معصومان، چاره ساز نيست و غالباً به بيراهه مي رود. ولايت، پذيرش آن خط رهبري صحيح است كه در پيشوايان آسماني و الهي مجسم مي شود.