نماز اولياء خدا


سرمشق ما در زندگي، در معاشرت، در جهاد و در عبادت، پيشوايان معصومند.

نماز آنان نيز براي ما الگو است.

هر چه انسان خداشناس تر باشد، عبادتش عمق بيشتر داشته و عاشقانه تر و عارفانه تر خواهد بود.

پيامبران و اولياء خدا، بخاطر عشقي كه به خدا داشتند، بيش از همه عبادت مي كردند. همواره به ياد خدا بودند، سجده هاي طولاني، ركوع هايي مستمر، نماز شب هايي همراه با گريه و دعاهايي از دل برخاسته داشتند.

دليل آنكه حضرت ابراهيم به مقام «دوستي خدا» رسيد و



[ صفحه 62]



«خليل الله» شد، سجده هاي طولاني او بود. [1] .

حضرت موسي، پس از هر نماز، سمت راست و چپ صورت خود را بر خاك مي نهاد. [2] .

امام كاظم عليه السلام بعد از نماز صبح، سر به سجده مي گذاشت و تا پاسي از روز، در حال سجده بود. [3] .

امام سجاد عليه السلام در سجده به قدري نام خدا را تكرار مي كرد و سجده را طول مي داد كه وقتي سر بلند مي كرد، بدنش خيس عرق بود. [4] به آن حضرت از آن جهت «سجاد» گفته اند كه سجده هايي طولاني داشت و آثار سجده در پيشاني و مواضع سجودش آشكار بود. [5] .

حضرت علي عليه السلام آن قدر ركوع طولاني داشت كه عرق، از ساق پاي او جاري مي شد. [6] .

پيامبر خدا، شيفته نماز بود و چنان دلبسته به آن بود كه براي رسيدن وقت نماز، لحظه شماري مي كرد و چون وقتش مي رسيد، چنان بود كه گويا كسي را نمي شناسد، و به نماز



[ صفحه 63]



مي شتافت. [7] .

آن حضرت فرمود:

خداوند، نور چشم مرا در نماز قرار داده و آن را در نظرم محبوب ساخته است. انسان گرسنه و تشنه وقتي آب و غذا مي خورند، سير و سيراب مي شوند ولي من هرگز از نماز، سير نمي شوم. [8] .

وقتي آن حضرت نماز مي خواند، دلش لرزان و هراسناك بود و از خوف خدا مي لرزيد. [9] .

رسول خدا، بخش عمده اي از شب را به عبادت مي گذراند.

حضرت علي عليه السلام در نماز، از خود بيخود مي شد و رنگ از چهره اش مي پريد.

پيامبر صلي الله عليه و آله مي فرمود: من بهشت را براي شما ضمانت مي كنم، به شرط آنكه مرا با سجده هاي طولاني ياري نمائيد. [10] .

قرآن، سيماي ياران حضرت محمد صلي الله عليه و آله را چنين بيان مي كند:

«تراهم ركعا سجدا يبتغون فضلا من الله و رضوانا سيماهم في وجوههم من اثر السجود» [11] .



[ صفحه 64]



همراهان پيامبر را مي بيني كه اهل ركوع و سجودند، رحمت و رضاي خدا را مي طلبند، و اثر سجود بر سيمايشان آشكار است. امام صادق عليه السلام جز بر خاك مزار امام حسين عليه السلام سجده نمي كرد، و مي فرمود: سجده بر تربت حسين عليه السلام نورانيتي دارد كه همه ي پرده هاي مانع را پاره مي كند. [12] .

روشن است كه سجده بر تربت سيدالشهداء، الهام دهنده ي فداكاري در راه دين و جهاد و شهادت در راه خدا است و نمازگزار را با فرهنگ شهادت و مبارزه كه در كربلا جلوه كرد، آشنا مي سازد.

درباره ي نماز اولياء خدا و انسان هاي والا، نمونه بسيار است كه در اين خلاصه نمي گنجد.

اميد است كه حالات معنوي آن پيشوايان، سرمشق ما باشد.



[ صفحه 65]




پاورقي

[1] مستدرك وسائل، ج 1 ص 329.

[2] قصار الجمل.

[3] قصار الجمل.

[4] بحارالانوار، ج 82 ص 137.

[5] وسائل، ج 4 ص 977.

[6] بحارالانوار، ج 82 ص 110.

[7] سنن النبي، ص 251.

[8] سنن النبي، ص 269.

[9] سنن النبي، ص 269.

[10] مستدرك وسائل، ج 1 ص 329.

[11] سوره ي فتح، آيه 29.

[12] بحارالانوار، ج 103 ص 135.


بازگشت