آفريدگارا!

تو را سپاس كه ما را هدايت كردي.

عقلمان دادي.

براي راهنمايي مان به «صراط مستقيم»، انبياء را مبعوث كردي. نعمت هاي مادي و معنوي، كوچك و بزرگ، آشكار و نهان را به وفور و سرشاري، برايمان مهيا ساختي.

ركوع ما، در برابر تو، نشان خضوع و تواضع ماست.

ما در مقابل هيچ قدرت و ابرقدرتي خم نمي شويم و سر تسليم فرود نمي آوريم و راست قامتي خود را نمي شكنيم، ولي در برابر تو، كه كمال بي پايان و قدرت بي انتهايي، تعظيم مي كنيم، گردن خم مي سازيم، به خاك مي افتيم، «سجود» مي كنيم، پيشاني بر زمين مي گذاريم، تسبيح گوي توئيم و زبان به ستايش تو مي گشائيم: «سبحان ربي الاعلي و بحمده...».

خدايا! تويي كه مي تواني گناهانمان را ببخشي.

اگر تو عفو نكني، فرداي قيامت، گرفتاريم.

اگر تو هدايت نكني، به بيراهه ها مي افتيم.

اگر تو دستمان را نگيري، اسير دست شيطان و هواي نفس



[ صفحه 54]



مي شويم.

اگر تو، توفيق عبادت و اطاعت و بندگي ندهي، از تو دور مي شويم، و دوري از تو دوري از حقيقت و پاكي است، و آنان كه از حق و پاكي و راستي دورند، به دوزخ مي روند.

خدايا!...

تو بخشنده ي خطاهايي، در قنوتمان از تو مغفرت مي طلبيم و رحمت مي جوييم.

تو بخشنده ي گناهاني و مأيوس شدن از رحمت تو، خود گناه است. [1] .

تو چنان رحيم و مهرباني كه بدي هاي ما را هم به حسنات، تبديل مي كني. [2] .

رحمتي كن تا در دام گناه گرفتار نشويم و دانه ي هوس فريبمان ندهد و اسير و محبوس قفس ماديات و شهوات نشويم.

تنها بنده ي توييم و دست نياز و حاجت، فقط به سوي تو مي گشائيم:

«اياك نعبد و اياك نستعين»

ما چه مي خواهيم كه تو نداري؟



[ صفحه 55]



ما چه نياز داشته ايم كه نداده اي؟

كدا دام و خطر و ضرر بوده كه ما را از آن برحذر نداشته اي؟

كدام نيكي و سعادت و رستگاري است كه ما را به آن دعوت نكرده اي؟

اي كانون همه ي خوبي ها!

اي سرچشمه ي همه ي پاكي ها!

توفيقمان ده، كه بنده ي شايسته اي براي تو، اي خداي شايسته و بي همتا باشيم و از وسوسه ها و گناهان، كه در واقع، بيراهه است، دوري كنيم..

خدايا!...

وقتي در برابرت به خاك مي افتيم، يعني ما از خاكيم و خاك خواهيم شد و چون سر از سجده برمي داريم، يعني پس از مرگ، دوباره برمي خيزيم، تا حساب اعمالمان را پس بدهيم.

سجود، روح فروتني و عبوديت را در ما زنده مي كند.

حالتي است معنوي كه تو بيش از هر حالتي آن را مي پسندي.

دوست داري كه بندگان خطاكاري چون ما، چهره بر خاك بگذاريم و تو را صدا بزنيم و «يا رب يا رب» بگوئيم، تو جوابمان بدهي، و ببخشايي.



[ صفحه 56]



تشهد ما، شهادت به يگانگي خدا و رسالت پيامبر است.

سلام ما در پايان نماز، درود به رسول خدا و پاكان و صالحان و فرشتگان و همه ي مؤمنان است.

خدايا!...

اي خداي رحيم! نمازمان را قبول كن و ما را بنده اي قرار بده كه حق تو را بشناسيم و در اطاعت فرمانت بكوشيم.



[ صفحه 57]