اذان، كه وسيله اي براي اعلام توحيد و اعلان به مردم و فراخواني آنان به تجمع براي نماز است، از شعارهاي زيبا و مؤثر اسلام است.

در اذان، تكبير، توحيد، شهادت به رسالت پيامبر و ولايت اميرالمؤمنين است و دعوت مردم به شتافتن به سوي نماز و رستگاري در آن نهفته است.

اذان، اعلام موجوديت اسلام و دعوت مسلمين و معرفي عقايد ديني است.

اذان، شكستن سكوت و فرياد عليه معبودهاي خيالي و شعار به نفع اسلام و طرفداري از آئين خدا است.

«مؤذن»، در اسلام احترامي خاص دارد و در قيامت هم سرافراز است.



[ صفحه 36]



بلال حبشي، از مسلمانان نخستين در صدر اسلام بود كه عنوان «اذان گويي» سبب افتخارش بود و اولين مؤذن در اسلام بود و روز «فتح مكه» هم او بود كه به فرمان پيامبر، بالاي كعبه رفت و بت هاي مشركين را سرنگون كرد. [1] .

اذان، يك بار براي اعلان عمومي و اعلان فرارسيدن وقت نماز، گفته مي شود، يك بار هم به خصوص براي شروع نماز.

پس از اذان، اقامه نيز همان مفاهيم را دارد و براي آغاز نماز و پيدايش آمادگي روحي و توجه به خداي يكتا و رستگاري در سايه ي نماز، بر زبان جاري مي شود. اذان و اقامه گرچه مستحب است، ولي از شعائر مهم اسلامي محسوب مي شود و به گفتن آن، بسيار تأكيد شده است.

مسلمان خداپرست، با اذان، نام خداي بزرگ را، هر چه رساتر و آشكارتر در جهان طنين افكن مي سازد. اين بانگ ملكوتي و توحيدي است كه كمر دشمنان را مي شكند و مخالفان خدا و اسلام را به ستوه مي آورد.



[ صفحه 37]