يكي از آداب مهمه ي قرائت كتاب الهي، كه عارف و عامي در آن شركت دارند و از آن نتايج حسنه حاصل شود و موجب نورانيت قلب و حيات باطن شود، تعظيم است. و آن موقوف به فهم عظمت و بزرگي و جلالت و كبرياي آن است.

بدان اي عزيز! كه عظمت هر كلام و كتابي يا به عظمت متكلم و كاتب آن است، و يا به عظمت مطالب و مقاصد آن است، و يا به عظمت نتايج و ثمرات آن است، و يا به عظمت رسول و واسطه ي آن است، و يا به عظمت مرسل اليه و حامل آن است، و يا به عظمت حافظ و نگاهبان آن است، و يا به عظمت شارح و مبين آن است، و يا به عظمت وقت ارسال و كيفيت آن است. و بعض از اين امور ذاتا و جوهرا در عظمت دخيل است، و بعضي عرضا و بالواسطه، و بعضي كاشف از عظمت است. و جميع اين امور كه ذكر شد، در اين صحيفه ي نورانيه به وجه اعلي و اوفي موجود، بلكه از مختصات آن است، كه كتاب ديگري را در آن يا اصلا شركت نيست و يا به جميع مراتب نيست.