شايسته است بنده ي مراقب، از اين حكم، عنايت خدا را در حق بندگانش دريابد؛ زيرا او راضي نشده كه بندگانش به صورت دشمنانش درآيند و اين



[ صفحه 51]



نهايت اعتناي مولا به بنده است. از سوي ديگر بايد خطر مخالفت با چنين مولاي مهرباني را ادراك كرد كه چگونه در صورت مخالفت آدمي با خدا، مقام تكريم و تشريف و مهرباني را به ذلت و خواري و دشمني تبديل مي كند، به گونه اي كه همسان شدن با مجرم، حتي در صورت نيز حرام است.

در حديث قدسي آمده است:

خداي سبحان به يكي از پيامبران خود فرمود: به مؤمنان بگو لباس دشمنان مرا نپوشيد و غذاي آنان را نخوريد و راهي كه آنان مي روند نرويد، كه شما نيز همانند آنان دشمنان من خواهيد بود.

پس اي مسكين! بنگر كه سيد و مولايت تو را ويژه ي خود ساخته و براي خود برگزيده و از دشمنانش ممتاز و جدا ساخته و تو را از همساني با آنان حتي در صورت و هيأت ظاهري منزه ساخته، آنگاه تو اگر با اين حكم وي مخالفت كني و از پذيرش اين عنايت سر باز زني و به لباس دشمنانش درآيي و تشبه به آنان را برگزيني، عقل تو در زشتي و جسارت اين مخالفت چگونه حكم مي كند؟ آيا چنين كاري جز اظهار عناد و دشمني با آفريدگار چيزي هست؟