عبرتي كه بايد از اين دستور ديني آموخت آن است كه انسان مراقب، بداند آزار و ستم به ديگران و تشبه به درندگان مورد خشم خدا است. به گونه اي كه خداوند به بودن ابزار درندگي در بدن انسان خشنود نيست و از اين رو به گرفتن ناخن دستور داده است.

خداي سبحان به عيسي بن مريم عليه السلام فرمود:

به ستمكاران بني اسرائيل بگو ناخن هاي خود را از كسب حرام كوتاه كنيد و گوش هاي خود را از شنيدن زشتي ها بر حذر داريد و با دل هاي خود به من رو آوريد، كه مرا با صورت هاي ظاهري شما كاري نيست.

و اين سخن بدين معنا است كه مراد اصلي از اين احكام ظاهري، اصلاح دل ها به صفت عدل است، تا آدمي شايستگي خلافت و جانشيني خداوند عادل حكيم را بيابد. افزون بر اينكه، عنايت ويژه ي خداي سبحان به امت اسلامي، از بيان اين احكام جزئي دانسته مي شود؛ زيرا شريعت خود را كامل كرد و از بيان هيچ امري كه عامل تقرب به خدا، يا مايه ي دوري از او است فروگذار نكرد؛ به گونه اي كه حتي «ارش الخدش» [1] را نيز تبيين كرد و اين نشانه ي آن است كه شريعت خداوند همان صراط مستقيم و نزديك ترين راه به سوي خدا است و اين سخن سراسر حقيقت، و از هر گونه مجاز عاري است.