قدري تفكر كن در حالات علي بن الحسين، و مناجات آن بزرگوار با حضرت حق، و دعاهاي لطيف آن سرور كه كيفيت آداب عبوديت را به بندگان خدا تعليم مي كند. من نمي گويم مناجات آن بزرگواران براي تعليم عباد است، زيرا كه اين كلام بي مغز باطلي است كه صادر شده از جهل به مقام ربوبيت و معارف اهل البيت؛ خوف و خشيت آنها از همه كس بيشتر بوده و عظمت و جلال حق در قلب آنها از هر كس بيشتر تجلي نموده؛ لكن مي گويم بايد بندگان خدا از آنها كيفيت عبوديت و سلوك الي الله را تعلم كنند، وقتي ادعيه و مناجات هاي آنها را مي خوانند لقلقه ي لسان نباشد، بلكه تفكر كنند در چگونگي معامله ي آنها با حق و اظهار تذلل و عجز و نياز نمودن آنها با ذات مقدس.

و لعمر الحبيب كه جناب علي بن الحسين از بزرگترين نعمتهايي است كه ذات مقدس حق بر بندگان خود به وجودش منت گزارده و آن سرور را از عالم قرب و قدس نازل فرموده براي فهماندن طرق عبوديت به بندگان خود و لتسئلن يومئذ عن النعيم. [1] و اگر از ما سؤال شود كه قدر اين نعمت را چرا ندانستيد و استفادت از اين بزرگوار چرا نكرديد، جوابي نداريم جز آن كه سر خجلت به پيش افكنيم و به نار پشيماني و تأسف بسوزيم؛ و در آن وقت پشيماني نتيجه ندارد.