و از آداب مهمه ي تكبيرات آن است كه سالك مجاهده نمايد و با رياضات قلبيه قلب را محل كبرياي حق جل جلاله قرار دهد؛ و كبر شأن و عظمت و سلطان و جلال را به ذات مقدس حق جل و علا منحصر كند و سلب كبريا از ديگر موجودات نمايد؛ و اگر در دل از كبرياي احدي اثري باشد كه آن را پرتو كبرياي حق نبيند و نداند، قلبش مريض و معلل است و مورد تصرف شيطان



[ صفحه 127]



است؛ و چه بسا باشد كه تصرفات شيطانيه سبب شود كه غير حق را در قلب سلطان كبريا از حق بيشتر شود و قلب او را اكبر از حق شناسد، و در اين صورت انسان در زمره ي منافقان محسوب گردد. و علامت اين مرض مهلك آن است كه انسان رضاي مخلوق را مقدم بر رضاي حق دارد و براي خوشنودي مخلوق خالق را به سخط آورد.