وصل: عن الصادق عليه السلام: اذا استقبلت القبلة، فآيس من الدنيا و ما فيها و الخلق و ما هم فيه؛ و استفرغ قلبك عن كل شاغل يشغلك عن الله تعالي؛ و عاين بسرك عظمة الله تعالي؛ و اذكر وقوفك بين يديه يوم «تبلو كل نفس ما اسلفت و ردوا الي الله موليهم الحق.» و قف علي قدم الخوف و الرجاء. [1] .

و اين دستور شريف دستوري است براي امثال ما محجوبين كه نمي توانيم حالات قلبيه ي خود را دائما حفظ كنيم و جمع بين وحدت و كثرت و توجه به حق و خلق نماييم. پس، در اين صورت هنگام توجه به حق و استقبال قبله، از دنيا و آنچه در او است بايد مأيوس گرديم، و از خلق و شئون آنها طمع خود را ببريم، و مشاغل قلبيه و شواغل روحيه را از جان و دل بيرون كنيم، تا آن كه لايق حضور حضرت گرديم و جلوه اي از جلوه هاي عظمت در سر روح ما تجلي كند. و چون نور عظمت را به مقدار استعداد خود دريافتيم، متذكر شويم رجوع خود را به حق و وقوف خويش را در محضر مقدسش در روزي كه «ظاهر شود اعمال هر كس در نزدش و به مولاي خود كه حق است همه رجوع



[ صفحه 120]



كنند» [2] و خط بطلان بر همه ي هواهاي نفسانيه و معبودهاي باطله كشند.

پس، در محضر چنين عظيم الشأني كه تمام دار تحقق جلوه اي از جلوات فعل او است چون تو و من مسكيني بايد به قدم خوف و رجاء تردد كنيم و بايستيم. چون ضعف و فتور و بيچارگي و فقر و ذلت خود و عظمت و حشمت و جلال و كبرياي ذات مقدس را ديديم، از خطر مقام در خوف و خشيت باشيم؛ و چون رحمت و عطوفت و الطاف غير متناهيه و كرامات بي پايان را دريافتيم، اميدوار گرديم.



[ صفحه 121]