پس،اي طالب حق و سالك الي الله، چون طائر خيال را رام نمودي و شيطان واهمه را به زنجير كشيدي و خلع نعلين حب زن و فرزند و ديگر شئون دنيوي را نمودي و با جذوه ي نار عشق فطرة اللهي مأنوس شدي و اني آنست نارا [1] گفتي و خود را خالي از موانع سير ديدي و اسباب سفر را آماده كردي، از جاي برخيز و از اين بيت مظلمه ي طبيعت و عبورگاه تنگ و تاريك دنيا هجرت كن و زنجيرها و سلسله هاي زمان را بگسلان و از اين زندان خود را نجات ده و طائر قدس را به محفل انس پرواز ده.



«تو را ز كنگره ي عرش مي زنند صفير

ندانمت كه در اين دامگه چه افتادست» [2] .



پس، «عزم» خود را قوي كن و اراده ي خويش را محكم نما كه اول شرط سلوك عزم است و بدون آن راهي را نتوان پيمود و به كمالي نتوان رسيد. و شيخ بزرگوار، شاه آبادي، [3] روحي فداه آن را مغز انسانيت تعبير مي كردند.



[ صفحه 53]



بلكه توان گفت كه يكي از نكات بزرگ تقوي و پرهيز از مشتهيات نفسانيه و ترك هواهاي نفسانيه و رياضات شرعيه و عبادات و مناسك الهيه، تقويت عزم و انقهار قواي ملكيه در تحت ملكوت نفس است، چنانچه پيش از اين ذكر شد. و ما اكنون اين مقاله را با تحميد و تسبيح ذات مقدس كبريا جل و علا و نعت و ثناي سيد مصطفي و نبي مجتبي و آل اطهارش عليهم سلام الله ختم مي كنيم و از روحانيت آن ذوات مقدسه استمداد مي كنيم براي اين سفر روحاني و معراج ايماني.



[ صفحه 55]