از يكي از بزرگان حكايت شده كه قضاء نماز سي سال خود را بجاي آورد و علت آن اين بود كه آن بزرگوار سي سال نمازش را به جماعت مي گذاشت و هميشه در صف اول بود. تا اينكه روزي ديرتر رسيد و نشد كه در صف اول بايستد و از اين امر در نفس خود احساس شرمندگي در مقابل ديگران نمود و به اين نتيجه رسيد كه نمازهايي كه در صف اول بجاي آورده بود مايه ي سرور و راحتي نفس او بوده و از اينكه ديگران او را هميشه در صف اول مي ديدند خوشحال بوده است لذا همه ي نمازهايي كه در اين مدت بجاي آورده بود قضاء نمود. [1] .