در مورد خواجه ربيع نقل شده كه اسبي بسيار اصيل داشت كه قيمت آن بيست هزار درهم بود، وقتي خواجه مشغول نماز بود آن اسب را دزديدند، نمازش را قطع نكرد و از بردن اسب ناراحت نشد، عده اي از خواجه پرسيدند: پس چرا جلوي دزد را نگرفتي؟

جواب داد: من مشغول عملي (نماز) بودم كه آن عمل را از اسب بيشتر دوست داشتم. [1] .