نقل شده كه در يكي از شبها يكي از فرزندان امام محمد باقر عليه السلام از بلندي افتاد و دستش شكست. از اهل خانه فرياد بلند شد همسايگان جمع شدند و شكسته بند آوردند. دست آن طفل را بستند ولي حضرت از اشتغال به عبادت نمي شنيد. چون صبح شد و از عبادت فارغ گرديد دست طفل را ديد در گردن آويخته، از كيفيت حال پرسيد. آن حضرت را از آنچه اتفاق افتاده بود خبر دادند. [1] .