شخصي به نام عبدالرحمان، در مدينه، مدتي معلم و آموزگار كودكان و نوجوانان بود، يكي از فرزندان امام حسين عليه السلام به نام «جعفر» به مكتب او مي رفت.

معلم، آيه شريفه ي «الحمدلله رب العالمين» را به جعفر آموخت.

امام حسين عليه السلام به خاطر اين آموزش معلم، هزار دينار و هزار حله به معلم داد و دهان او را پر از مرواريد كرد. شخصي از امام پرسيد، آيا آن همه پاداش به معلم، رواست؟ امام حسين عليه السلام در پاسخ فرمود: آنچه كه دادم چگونه برابري مي كند با ارزش آنچه كه او (معلم) به پسرم اين جمله را آموخت: «الحمدلله رب العالمين؟!»

در اينجا اين حديث نيز جالب است كه پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود: وقتي معلم، آيه «بسم الله الرحمن الرحيم» به كودكي بياموزد خداوند براي او و آن كودك و پدر و مادرش، برائت از آتش را مي نويسد. [1] .