يكي از نوادگان حضرت كاظم عليه السلام به نام محمد بن اسماعيل گويد: گروهي از بني عباس و چند نفر ديگر از منحرفين به نزد صالح بن وصيف رئيس شرطه ي سامراء آمده و گفتند: ابومحمد عسكري



[ صفحه 78]



را كه زندان كرده اي بر او سخت گير و نگذار كه در استراحت باشد. صالح گفت: مي خواهيد چه بكنم؟ دو نفر كه در نظرم از همه شرورتر بودند، بر او مأمور كرده بودم، چنان اهل عبادت و نماز شده اند كه خارج از حد است. آنگاه گفت: آن دو را آوردند. گفتم: واي بر شما! جريان شما درباره ي اين مرد چيست؟!

گفتند: چه بگوئيم در خصوص مردي كه در روز روزه است و همه ي شب را مشغول عبادت حق مي باشد. با كسي كه سخن نمي گويد و به غير عبادت مشغول نمي شود.

چون به او نگاه مي كنيم بندبند شانه هايمان به لرزه مي افتد و چنان مجذوب مي شويم كه قدرت از دست ما مي رود، چون بني عباس اين را شنيدند ذليلانه برگشتند. [1] .