هشام بن حكم مي گويد: از امام موسي بن جعفر عليه السلام سؤال كردم، چرا در آغاز نماز هفت تكبير مستحب است، و چرا در ركوع نماز مي گوييم «سبحان ربي العظيم و بحمده» و در سجده مي گوييم؛ «سبحان ربي الأعلي و بحمده».

فرمود: خداوند آسمان هاي هفتگانه آفريد، و زمين را هفت طبقه كرد، و پرده ها را هفت عدد قرار داد؛ هنگامي كه رسول خدا صلي الله عليه و آله در شب معراج به آخرين نقطه ي اصلي رسيد، يكي از پرده ها به رويش گشوده شد، حضرت تكبير گفت...

پرده ي دوم برداشته شد، حضرت تكبير گفت... پرده ي سوم و چهارم و پنجم و ششم تا هفتم به همين ترتيب پس از گشودن هر پرده اي تكبير گفت.

وقتي پس از گشودن پرده ي هفتم، عظمت خدا را ديد، لرزه بر اندامش افتاد و خم گرديد و دست ها را بر زانو گذاشت و گفت: «سبحان ربي العظيم و بحمده؛ پاك و منزه است پروردگار بزرگ من، و حمد و سپاس مي كنم او را».



[ صفحه 71]



وقتي كه از حال ركوع برخاست و ايستاد، عظمتي ديگر بالاتر از عظمت اول، از خدا ديد، به سجده افتاد و گفت: «سبحان ربي الأعلي و بحمده؛ پاك و منزه است پروردگار اعلا و باعظمت و من او را حمد و سپاس مي گويم» تا هفت بار كه اين جمله را گفت: لرزه از اندامش رفع شد. [1] .