از صاحبدلي حكايت شده است كه، روزي به ياران مي گفت اگر بين ورود به بهشت و دو ركعت نماز مخيرم كنند، من آن دو ركعت نماز را بر مي گزينم. پرسيدندش كه اين چگونه بود؟ گفت از آن رو كه من در بهشت به حظ خويش مشغولم و در آن دو ركعت به گذاردن حق مولايم، اين دو را قياس با هم نتوان كرد. [1] .



[ صفحه 59]