امام صادق عليه السلام فرمود: روزي پيامبر صلي الله عليه و آله سرش را به سوي آسمان بلند كرد و خنديد. شخصي پرسيد: «ديدم سرت را به آسمان بلند كرده و خنديدي؟ علتش چه بود؟» فرمود: آري، خنده ام از اين بود كه تعجب نمودم از دو فرشته اي كه از آسمان به سوي زمين آمدند و در جستجوي مؤمن صالح بودند كه هميشه او را در مصلاي (محل نماز) خود مي ديدند، تا اعمال او را بنويسند، و به آسمان ببرند، ولي اين بار او را در محل نماز خود نديدند، به سوي آسمان عروج نمودند و به خدا عرض كردند: پروردگارا بنده ي تو را در محل نمازش نديديم تا اعمال نيكش را بنويسيم، بلكه او را در بستر بيماري ديديم.

خداوند به آنها فرمود: براي بنده ام تا وقتي كه بيمار است مثل آنچه در حال سلامتي از كارهاي نيك در شبانه روز انجام مي داد



[ صفحه 58]



بنويسيد، بر ما است كه تا او در حبس (بيماري) است، پاداش اعمال خير را كه هنگام صحت انجام مي داد بنويسيم. [1] .