روزي امام سجاد عليه السلام سرگرم نماز بود و كودك نازنينش امام محمدباقر عليه السلام درون چاه عميقي كه در خانه بود، افتاد. فرياد همسر امام برخاست و از امام سجاد عليه السلام كه در نماز بود، درخواست كمك كرد. حضرت، همچنان به نماز ادامه داد. همسر امام نزديك حجره آمد و با ناراحتي امام را مورد خطاب خويش قرار داد. ولي امام از نماز باز نايستاد، تا آنكه نمازش را به جاي آورد. سپس كنار چاه آمد و دست مبارك را درون چاه برد و بدون آنكه از طناب كمك بگيرد فرزندش محمد را بيرون كشيد در حالي كه كودك روي دست مبارك حضرت به بازي



[ صفحه 44]



و خنده مشغول بود بدون آنكه بدن و لباسش تر شده باشد. آنگاه كودك را به مادر سپرد و فرمود: اين فرزندت اي كسي كه يقينت به خدا ضعيف است و به دنبال آن فرمود سرزنش بر تو نيست من در مقابل خداوند جبار بودم و اگر از او روي مي گرداندم. او از من روي بر مي گرداند. چه كسي در اين حال به من ترحم مي كرد. [1] .