بعد از خانواده، مدرسه و جامعه به عنوان عوامل تأثير گذار در تربيت ذكر شده اند. اما نبايد تصور شود كه رسانه ملّي نقش كمتري از آن ها در امر تربيت دارند. حتي شايد بتوان گفت نقش آن بيش تر و پررنگ تر است!

پس عوامل مؤثر در گرايش جوان به نماز در رسانه ملي عبارت است از:

1. صدا و سيما به عنوان بازوي قدرتمند و به عنوان رسانه اي پر طرفدار مي تواند نقش بسيار سازنده اي در گرايش و آشنايي نوجوانان و جوانان با فضايل نماز داشته باشد. مسلماً ساختن برنامه هايي كه مفاهيم نماز و تأثيرات آن بر زندگي انسان را نشان مي دهد، در اين زمينه بسيار مفيد و مثمر ثمر خواهد بود.

2. تهيه و پخش برنامه تلويزيوني از زندگاني پيامبران، ائمه اطهار و علماي بزرگ اسلام براي بينندگان جوان، به ايجاد زمينه هاي پذيرش مسايل مذهبي و مفاهيم ديني براي نوجوانان و جوانان منجر مي شود و صدا و سيما بايد به آن توجه داشته باشد.

3. اهميت دادن به مسايل مذهبي مثل قرائت قرآن در سريال ها و



[ صفحه 154]



فيلم هاي تلويزيوني مسئله مهم ديگر است.

4. پخش اذان با صداي گيرا و جذاب در صدا و سيما، ساختن سرودهاي زيبا براي نماز و اذان و پخش آن ها لحظاتي قبل از اذان، در جذب نوجوانان و جوانان به دين مؤثر است.

5. برگزاري مسابقه ها و فراهم نمودن سرگرمي با موضوعات مذهبي مثل نماز با جوايز ارزنده و پخش آن ها هر هفته از صدا و سيما مي تواند فعاليت ديگري در اين زمينه باشد.

6. قطع برنامه هاي صدا و سيما موقع پخش اذان، فعاليت ديگري است كه ممكن است در ياد آوري وقت نماز و گرايش به آن مهم باشد. حداقل بايد سعي شود برنامه هاي جذاب در اين موقع پخش نشود.

برخي صاحب نظران معتقدند امروزه، پس از گسترش اين ابزار، تلويزيون به صورت عضو بي بديل جامعه و حتي خانواده ها در آمده است. به طور طبيعي، چون اين وسيله همانند ديگر ابزارها و تكنيك ها از فرهنگ ماده گرا و نظام انسان مدار غرب بر آمده است، روح باطن و ماهيت آن را از نظام فرهنگي اش نمي توان جدا دانست، حتي اگر پيام ارسالي آن، پيام ارزشي باشد.

انديشمندان، جامعه شناسان و كارشناسان علوم ارتباطات درباره كاركرد اين وسيله ديدگاههاي متفاوتي دارند. لذا تعريف واحد براي آن وجود ندارد. [1] .

اما با وجود همه اين تفاوت ها در تعريف، نمي توان نقش مهم و مؤثر رسانه ها را در شكل دادن ابعاد تربيتي جامعه، به خصوص مسايل و امور مذهبي ناديده گرفت؛ زيرا اثر آن بسيار زياد و فراگير است.



[ صفحه 155]