مراد از اين بحث، پيروي كردن از عالمان و اقتدا نمودن به آنان و حتي الگوگيري از آنان در تعليم و تربيت اسلامي است. نقش الگو در تربيت در تمام مكاتب تربيتي پذيرفته شده است و گذشته از آن در امر خودسازي، عرصه اي وسيع را در سطح تعليم و تربيت از آن خود كرده است.

امام خميني(ره) به اهميت و نقش اسوه توجه خاص داشتند. ايشان در بيانات خود مكرر سيره پيامبر الهي و امامان برگزيده شيعه را بهترين و شايسته ترين الگوهاي زندگي فردي و اجتماعي معرفي مي كردند و بر لزوم پيروي از آنان پافشاري داشتند.

ازجمله، ايشان مي فرمايند: «سيره انبياء عظام و ائمه اطهار كه سر آمد عارفان بالله و رستگاران از هر قيد و بند... كوشش ها كرده اند به ما درس ها مي دهند و اگر چشم بينا و گوش شنوا داشته باشيم، راه گشايمان خواهد بود». [1] .

ايشان در ميان الگوهاي شخصيتي، گذشته از پيامبران عظيم الشأن و



[ صفحه 149]



ائمه معصومين (عليهم السلام)، در كلمات و نوشته هاي خويش از بسياري بزرگان نيز به عنوان الگو و اسوه نيك ياد مي كردند و هميشه همه را دعوت مي كردند تا با چشمي بينا و گوشي شنوا، قول، فعل و كردار عملي بزرگان و اوليا را الگوي خود قرار دهند. از مجموعه بيانات امام و نظريات او درباره اسوه و الگو مي توان چنين نتيجه گرفت كه جوانان در اسوه سازي و در برخورد با كسي كه اسوه اي در نزد اوست، بايد با بصيرت و انتخاب گري عمل نمايند و از غلبه احساس بپرهيزند.