در سيره ي عملي رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) و ائمه معصومين(ع) و فرهيختگان دين، توجه ويژه اي به نوجوانان و جوانان شده است و برخورد صحيح با آنان به طور خاص سفارش شده است. در سيره ي اين بزرگواران، فراهم سازي و ايجاد زمينه علاقه مندي به دين و گرايش به نماز و معنويات، از وظايف عالمان و فرهيختگان بوده و مورد سفارش و توجه بوده است.

رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) در روايتي مي فرمايد:

«اُوصيكُمْ بالشُّبَان خَيْراً فَاِنَّهُمْ أَرُّق اَفيئَدَةً اِنَ اللهَ بَعْثَني بَشيراً وَ نَذيراً فَحَالَفَني الشُّبَّان وَ خَالَفَني الشُّيُوخُ ثُمَّ قَرَأَ فَطَالَ عَلَيْهِمُ الاَمَدُ فَقَسْت قُلُوبُهُمْ»؛ «شما را به نيكي به نوجوانان و جوانان سفارش مي كنم، زيرا آن ها دلي نرمتر (پذيراتر) دارند. خداوند مرا به پيامبري برانگيخت تا مردم را به رحمت الهي بشارت دهم و از عذابش بترسانم. جوانان سخنانم را پذيرفتند ولي پيران سرباز زدند.» [1] .

از بررسي اين حديث، نكات چندي قابل دريافت است:

- رقّت قلب جوانان و نرمي قلوب آنان در پذيرش قول حق

- خيرخواهي نسبت به جوانان در رفتار با آنان

- گرايش جوانان به كارهاي نيك

- تمايل زياد جوانان به پذيرش آموزه هاي ديني



[ صفحه 145]



- ضرورت اهتمام به تربيت ديني جوانان

- مسئوليت همه در مقابل جوانان [2] .

پس اين روش برخورد با نوجوانان و جوانان آن هم از رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) به عنوان سيره ي عملي - مي تواند راه گشاي بزرگان و عالمان باشد و وظيفه آن ها را به آن ها گوشزد نمايد. بسياري از انسان هاي ناآگاه تصور مي كنند نوجوانان و جوانان، نادان و جاهلند و چيزي از خوبي ها و بدي ها نمي دانند و تصور آنان بر اين است كه آن ها كم تجربه و ناپخته اند و به قول معروف هنوز دهانشان بوي شير مي دهد. اين افراد براي جوانان ارزش قائل نمي شوند و به آن ها بها نمي دهند كه اين عمل آنان، عكس كردار رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) و اهل بيت(ع) است و نتيجه معكوس نيز خواهد شد.