يكي از نكات مهم ديگر، آسان گيري و سهولت در برنامه تربيت عبادي جوانان است و اگر اين موضوع نباشد برنامه تربيتي موفق نخواهد بود. سيره ائمه(ع) هم ابتدا بر آسان گيري بود. آنان به فرزندانشان دستور مي دادند نماز مغرب و عشا و نيز ظهر عصر را با هم بخوانند؛ با اين كه بزرگسالان اين نمازها را در چهار وقت جداگانه مي خواندند.

فضل بن يسار از علي بن الحسين(ع) روايت نموده كه آن حضرت به كودكان دستور مي داد نماز مغرب و عشاء را با هم بخوانند و مي فرمود: «اين بهتر از آن است كه بخوابند و نماز عشا آنان قضا شود. [1] »



[ صفحه 132]



امام صادق(ع) مي فرمايد: «اجْتَهَدْتُ فِي الْعِبادَةِ وَ اَنَاشابٌّ فَقالَ لي أَبي: يابُنَيَّ دُونَ ما اَراكَ تَصْنَعُ، فَاِنَ الله اِذا أَحَبَّ عَبْداً رَضِيَ مِنْهُ بِالْيَسيرِ [2] ؛ در سنين جواني در عبادت سخت كوش بودم. پدرم به من فرمود: فرزندم كمتر از اين كه از تو مي بينم عبادت كن، زيرا وقتي خداوند بنده اي را دوست بدارد به كم هم از او راضي مي شود.»

پس ائمه معصومين(ع) از افراط و تفريط فرزندان خود در عبادت جلوگيري مي كردند و روش معتدل را به آنان ارائه كردند. آن ها با آسان نشان دادن دين و سهل گيري در عبادت موجبات گرايش هرچه بيش تر آنان به عبادت را فراهم مي آوردند.