بي شك فردي كه سرپرستي يك خانواده را به عهده مي گيرد در قبال هر نوع آموزش آنان نيز مسئول است. وظايف سرپرست در قبال خانواده و فرزندان، توجه به مسايل معنوي، تربيت ديني و اخلاقي آنان است نه اين كه تنها به فكر فراهم آوردن اسباب مادي زندگي باشد.

از آن جاكه ائمه معصوم(ع) فرصت آموزش نماز را به همه مسلمانان نداشتند از ابزارهاي ديگري نيز براي آموزش نماز و ساير عبادات استفاده مي كردند. يكي از اين ابزارها آموزش نماز به خانواده ها بود. مالك بن حويرث مي گويد:



[ صفحه 126]



«ما كه چند جوان همسال بوديم نزد پيامبر رفتيم و بيست شب نزد پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) مانديم. پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) مهربان و نرم خو بود و هنگامي كه دانست ما ميل به خانواده مان داريم از خانواده مان پرسيد و ما جواب داديم. آن گاه فرمود: به سوي خانواده خود برگرديد و در خانواده هايتان نماز را بر پا داريد و به آنان بياموزيد و آنان را به نماز امر كنيد». [1] .

پايداري و سفارش اهل بيت(ع) به انجام نماز سبب مي شود كه خانواده بيش تر به نماز توجه كند و فرزندان نيز به آن گرايش پيدا كنند هم چنين بايد در دعوت فرزندان و اعضاء خانواده به خصوص كودكان و نوجوانان و جوانان به نماز، شكيبا و صبور بود [2] و با محبت و مهرباني با آنان مواجه شد و تلاش كرد به شبهات و ايرادات آن ها به درستي پاسخ داده شود و در برنامه فريضه نماز آموزش صحيح و رفع اشكالات باشد.

تعجيل و اصرارها در دعوت به نماز ممكن است منجر به سركشي و نافرماني و در نهايت بي علاقگي و دل زدگي به انجام اين عبادت گردد كه بايد به آن توجه نمود.