از همان بدو تولد، كودك استعداد و آمادگي بالقوه و فطري خاصي براي آموختن دارد و پدر و مادر اولين سرمشق او هستند. كودكان با مشاهده رفتار والدين خود آن را الگوي رفتاري خود قرار مي دهند و از آن پيروي مي كنند و بدون ترديد در اين مدل اگر والدين داراي رفتار خوبي باشند، شخصيت كودك نيز تحت تأثير رفتار خوب آن ها قرار مي گيرد.

اسلام بر اين كه در ارايه الگوي مناسب بايد دقت كرد تأكيد فراواني نموده است.



[ صفحه 125]



امام كاظم(ع) فرموده اند: «يُحْفَظُ الاَطْفالُ بِصَلاحِ ابائِهِمْ»؛ [1] «رفتار كودكان (فرزندان) در اثر خوبي هاي رفتار والدين آن ها، حفظ و نگهداري مي شود.»

پيش از آن كه پدر و مادر به امر و نهي كودك بپردازند، عملشان مقابل كودك و فرزندان و در منظر تيزبين او جلوه مي كند و اين زمان زماني است كه والدين فكر مي كنند فرزندشان چيزي را متوجه نمي شود، اما كودك در حال الگو برداري است. اسلام در اين مورد تأكيد زيادي داشته، پدر و مادر را به مواظبت بيش تر در اوقات خلوت با يك ديگر توجه داده است. [2] .

در بعد تربيت ديني نيز اگر مادر و پدر مذهبي بودند و مقيد به تكاليف ديني، مسلماً در تربيت ديني و پرورش احساس مذهبي تأثير گذار خواهند بود. در غير اين صورت نبايد توقع خاصي داشت.