يكي از عوامل كه مي تواند در ارايه الگوي تربيتي جوانان و نوجوانان مؤثر باشد، محيط خانواده است؛ اگرچه خود اين محيط براي آنان خيلي جذاب نباشد.

اين عدم جذابيت يا به خاطر تكراري بودن است و يا به خاطر روحيات خاص خانواده كه با جامعه متفاوت است. بنابراين براي اين كه رفتار خانواده جنبه الگويي داشته باشد بايد تمهيداتي انديشيده شود.

بهترين شيوه و تمهيد در آموزش، شيوه رفتاري است. والدين و مربيان بايد با رفتار و گفتار خود الگوي فرزندان باشند. براي نوجوان، حيات،



[ صفحه 124]



رودخانه اي است كه او شايد بترسد در آن پاي بگذارد و غرور و خود خواهي به او اجازه پرسش از بهترين مسير براي رسيدن به مقصد را ندهد.

اما رفتار والدين به صورت نا خواسته راه را به او نشان مي دهد و او را به مسير درست هدايت مي كند.

حق نيز اين است كه والدين و مربيان كمك و هدايت خويش را به نوجوانان عرضه نمايند. [1] .

از سوي ديگر با توجه به اين كه فرزند، والدين خود را بهترين و موفقترين انسان ها مي داند و براي آن ها نقش كامل قايل است بايد به او از طريق غير مستقيم رفتار و سيره صحيح تربيتي را آموخت. او زمين مناسبي است تا در اين دوره كشت تربيتي لازم در آن صورت گيرد و در آينده از آن برداشت شود.