يكي از روش هاي تربيتي در مهياسازي كودكان و نوجوانان براي انجام تكاليف ديني الگودهي است. «الگو در لغت به معني نمونه، سرمشق و مقتداست» [1] و ارايه نمونه و مدل تربيتي از شيوه هايي است كه در تربيت مورد توجه جدي است.

الگوگيري كودك از همان دوران كودكي شروع مي شود و اگر والدين توجه و يا اطلاعات كافي در زمينه هاي تربيتي نداشته باشند، بعدها با مشكل روبرو مي شوند. مخصوصاً اگر اين الگودهي فرزندان فارغ از زمينه مذهبي باشد، مشكل چند برابر مي شود. يكي از روان شناسان بر آن است



[ صفحه 123]



كه «يك جوان بدون زمينه مذهبي و ديني، شبيه به كشتي بدون سكان است». [2] .

پس نقش الگويي، خيلي مهم است و مي تواند در سرنوشت انسان بسيار مؤثر باشد. كودك در دوره كودكي اراده خاصي از خود ندارد. او يا از رفتار ديگران تقليد مي كند و يا از الگويي كه به اسوه ها و بزرگان دين مربوط است، پيروي مي كند.

در مسير الگودهي، والدين و مربيان از جايگاه خاصي برخور دارند و از اركان اساسي الگودهي به حساب مي آيند. رفتار عملي والدين در الگودهي به فرزندان قطعاً جايگاه ويژه و اول را دارد و بعد از آن مربيان (معلمان) و بعد دوستان و سپس جامعه در اين مسير نقش دارند. امروزه رسانه هاي خبري هم تأثير گسترده اي در الگودهي به نوجوانان و جوانان دارند.