در زندگي هر انساني پيچ و خم ها و مشكلات فراواني وجود دارد كه هر آن ممكن است او را به سختي بيندازد. تنها چيزي كه مي تواند به انسان نيرو بدهد و قدرت او را در مقابله اين مشكلات زياد كند صبر و نماز



[ صفحه 87]



است.

براي هر فرد امكان غم و اندوه وجود دارد. ممكن است از دست دادن عزيزي يا مقامي باشد و يا اضطراب و نگراني حاصل از مشاهده صحنه هاي تأثرانگيز. در اين مسايل، صبر انسان به خصوص جوان كم است و دچار غم و اندوه و اضطراب مي شود. در اين حال، نماز مي تواند فرد را از مشكل رهايي بخشد و غم و اندوه او را برطرف سازد. در اين مواقع و مواقف، خداوند بهترين پناه گاه براي رهايي است. قرآن مي فرمايد: «لِكَيْلاَ تَأْسَوْا عَلَي مَا فَاتَكُمْ» [1] ؛ «تا بر آن چه از دست رفته، افسوس نخوري.»

انسان به وسيله نماز، به درجه اي از معرفت دست مي يابد كه به خاطر از دست دادن دنيا اندوه گين نمي شود. آن كه خدا را مالك خود مي داند و به تقدير او رضايت مي دهد در واقع خود را از اين مشكلات رهانيده است.