در مواقعي كه انسان احساس تنهايي مي كند، در صدد يافتن پناه گاهي بر مي آيد كه او را حفظ كند. او در اين حال، جز خداوند پناه گاه براي خودش نمي يابد و خداوند متعال نيز او را به وسيله نماز، به صبر و استقامت دعوت مي نمايد. خداوند مي فرمايد: «وَ اسْتَعِينُوْا بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ وَإِنَّهَا لَكَبِيرَةٌ إِلَّا عَلَي الْخَاشِعِينَ؛ از صبر و نماز ياري جوييد و با استقامت و مهار هوسهاي دروني و توجه به پروردگار، نيرو بگيريد و اين كار جز براي خاشعان فروتن گران است. [1] .

در آيه ي ديگر نيز صبر و نماز با هم ذكر شده اند: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَبْرِ وَالصَّلاَةِ إِنَّ اللهَ مَعَ الصَّابِرِينَ [2] ؛ «اي افرادي كه ايمان آورده ايد! از صبر و استقامت و نماز كمك بگيريد زيرا خداوند با صابران است.» در تفسير الميزان، علامه طباطبايي از اهميت نماز و صبر، تصوير تازه اي ارايه داده اند: «جمع نمودن اين دو با هم، بهترين وسيله براي كمك و ياري در برابر سختي ها و ناراحتي هاست؛ زيرا صبر، انسان را از بي تابي و بيداد و سستي باز مي دارد و نماز، انسان را متوجه خداي متعال مي كند. پس فراموش مي كند سختي هايي را كه به او رسيده است.» [3] .