تلاش هايي كه انسان براي آسايش خويش و تحصيل و تأمين مسكن و... انجام مي دهد بدون توجه به مسايل معنوي، انسان را به سعادت و آرامش دل خواه نمي رساند و هميشه او را در نگراني نگه مي دارد.

جوامع لائيك با وجود همه امكانات مادي و پيشرفته و اوج آسايش مادي، از آسايش فكري و روحي برخوردار نيستند. آن ها مدام از بي قراري رنج مي برند و بالأخص جوانان در اين جوامع، بي قرارتر هستند. آن چه دانشمندان و جامعه شناسان اين جوامع، دائماً خطرناك ترين پرتگاه جامعه را تذكر مي دهند، فساد اخلاقي ناشي از بي ديني و بي ايماني است. اين موضوع آن جوامع را به بن بست كشيده و به ستوه آورده است. وقتي در يك جامعه، جوانان در پرتگاه فساد و بي ايماني قرار گرفتند، نمي توان به آن جامعه با چشم اميد نگريست.



[ صفحه 84]



خانواده هايي كه روح ايمان و مذهب و اعتقاد به معنويت در آن ها جاي ندارد با وجود اين كه از جهت مادي بي نياز هستند اما مسايل تربيتي فرزندان و مشكلات اخلاقي و خانوادگي جدي دارند كه در موارد بسياري براي آن ها مشكل ساز است. درمقابل، خانواده هاي با ايماني كه بي بضاعت اند، همواره كانوني گرم و محبّت آميز دارند؛ زيرا از جذب نيروي ايمان و معنويت، خوشبختي و سعادت حاصل مي شود و آن ها را از رذايل اخلاقي دور مي سازد.